Reisverslag 2018  deel 11.  W en N  Corsica.

Wil je weten waar de Witte Raaf zich bevind?  Volg dan de volgende link.      https://www.vesselfinder.com/?mmsi=244850952

 

                                                                           Ankerplekken en haven Ajaccio

Zondag 15 juli     Ajaccio  Zon en warm. 

Een dag met een gaatje.  

Even de kant op geweest. Alles is op loop afstand. Bij het treinstation informatie gekregen over een treinreisje naar het midden van het eiland:  10:30 vertrekken en 15:30 weer terug. Moet wel het weer zodanig zijn dat ik de boot zo achter kan laten. Een vers stokbroodje gescoord, de supermark was net dicht en dan dwingt de hitte mij om maar gauw terug te gaan naar de boot. Een ander ankerplekje, dichter bij de jollen kade gevonden, alleen wat dieper, 16 meter. Het CQR anker doet het goed. Het Danforth anker  heb ik er wel bij maar die heeft niet hoeven te werken. De warmte maakt je loom. Dus veel doe ik niet. Op de kajuitbank binnen, waar de koele lucht van mijn “airco” overheen stroomt, is het goed uit te houden, zelf iets beter dan buiten in de kuip. In de namiddag veel gejuich en getoeter. Frankrijk is wereldkampioen voetballen geworden. Proficiat!  Daarna doe ik nog wat schrijfwerk en gaat de dag als een kaarsje uit.

Maandag 16 juli     Ajaccio  bewolkt en wind. 

Vandaag is het bewolkt er kan een spatje regen vallen maar dat is ook alles.

De wind staat pal op de ankerplek maar het anker heeft het goed gehouden.  Dus ga ik vol  vertrouwen naar de kant om het schrijfwerk op de Blog te zetten en daar heb ik Wifi voor nodig.

Na enig zoeken vind ik een café waar ik terecht kan. Ze hebben daar een goede verbinding dus het uploaden van de foto’s gaat redelijk vlot. Ik doe nog wat boodschappen en ga weer terug naar de boot. Althans op de plek waar de boot lag is niets te zien. Is het anker toch gaan krabben, in ondieper water heeft het anker toch weer vaste grond gekregen en is het schip daar gebleven. Wat er precies gebeurd is weet ik niet maar de Raaf is wel tegen een ander schip aangekomen  maar met stootkussens hebben ze schade kunnen voorkomen. Een rubberboot  (van de havendienst?? ) heeft hen ook assistentie verleend  maar het werd mij niet duidelijk wat er precies gebeurd was. Ik lig te dicht bij de buurman dus ga ik verkassen naar en gebied waar minder boten liggen. Het anker pakt goed. Het blijft waaien en de golven zijn behoorlijk. In de ochtend ligt de Raaf nog prima achter het anker. Er is vandaag  minder wind , de wolken zijn verdwenen en de zon komt er weer bij. Kan ik vandaag een treinritje naar het midden van het eiland doen. Komt de haven dienst nog even langs. Of ik een beetje op kan schuiven want een groot vrachtschip gaat vanmiddag vertrekken en die heeft een grote draaicirkel nodig om weg te komen.  Lag ik net zo lekker stevig.

 

Ik zoek een andere plek en zet de Raaf nog stevig in zijn achteruit om het anker goed vast te trekken. Het zit prima zo. Overigens ben ik niet de enige met problemen. Er lag nog een ander jacht in het vaargebied van het vrachtschip en daar was geen bemanning op. De medewerkers van de havendienst doen dan een strop om de ankerketting en slepen zo het hele zooitje naar een andere plek. Daar was het dieper water en bleef het schip niet liggen. Gaat aan de haal en komt tegen een ander schip. De havendienst er weer bij en zij hebben het schip (hopelijk) op een goed plek gestald.  Om half elf  zit ik in de trein.

De treinreis naar het midden van het eiland Corsica.  (Ajaccio Corti.)

Het is geen toeristen treintje zoals ik op Sardinië een mooie trip heb gemaakt, maar een gewone lijn dienst. Helaas, kan ik niet met mijn hoofd uit het raampje hangen.

Het eerste stukje is wat saai. Maar dan wordt het toch interessanter.

Er is veel loofhout en groene bladerplanten. Dat deed mij denken aan Indonesië. Tropisch gebied en de eilanden hebben genoeg vochtige lucht om veel groen te produceren. 

Een nadeel was wel dat we vaak aan beide zijden van de trein weinig zicht hadden omdat je tegen het groen aan zat te kijken.

 Als er een open stuk was moest je snel zijn om een foto te maken. Dus er is nogal wat mis geschoten

 Van wat ik er van kan maken bestaat de westelijke helft van Corsica uit een compact massief berggebied. Slecht toegankelijk met hoogtes tot over de twee duizend meter. 

Wij reden door stukken berggebied waar je ver onder je een riviertje zag lopen en langs de steile berghellingen liep het spoortraject. Het enige wat mensenhanden hadden gemaakt was de spoorrails.

De bergtoppen steken tot ver boven de boomgrens en bij de toppen zie je nog sneeuw liggen.

 Het treintje ging ook behoorlijk hoog, tot aan de bovengrens van het loofhout. Halverwege de rit  was er een stopplaats, speciaal voor wandelaars. Het zal hier best een prachtig wandelgebied zijn. Ik laat het over aan anderen ik liever op de fiets. 

 

Daarna een lange tunnel in, dwars door het massief naar de andere kant van de berg.     

Bij Corti zagen we de overgang naar een milder berg gebied. Bredere valleien, lagere bergen en meer bebouwing met al de bezigheden daarom heen. Reden waarom ik ook heb gekozen om langs de westkant van Corsica naar het noorden te varen. gaan. Vanaf de zee is het woeste bergmassief ook een prachtig gezicht.  

Corti had nog een fraai stukje verdediging bouwwerk op een rots staan. Verder heb ik geen specifieke bijzonderheden kunnen ontdekken.

Al met al een mooi twee uur durend treinreisje. Voor mij was het eindpunt halverwege het eiland.  Na vijf uurtjes onderweg te zijn geweest, ben ik weer terug en doe de laatste boodschappen.

Ik zie dat de Raaf toch nog iets opgeschoven was. Volgende keer nog wat meer ketting geven.

Woensdag  18 juli  Ajaccio  naar  Baie de Menasina  25    mijl    zon.  Weinig wnd uit het westen.

Het dagelijks windpatroon is ongeveer als volgt:

Als de zon achter de bergen is, komt er een lichte oosten wind. Die blijft staan totdat de zon weer kracht krijgt en dan wordt de wind weer west.  De laatste dagen was er overdag behoorlijke wind maar de komende dagen wordt dat zwak tot matig,

Om elf uur verlaat ik Ajaccio, de geboorteplaats van Napoleon en zit ik weer op het water. Twee lange slagen maken om uit de baai te komen. Daarna, met weinig wind, een mooi stukje bezeild tot aan de Baie de Menasina.

Ik vind het mooi voor vandaag. Volgende halte is weer een stuk verder. Het is een mooie kust maar het nadeel is dat je aan de westkust zit dus meestal aan lagerwal en er zijn weinig beschutte baaien.

Het blijft, door de lichte deining, ook in de nacht, schommelen geblazen. Je moet er wat voor over hebben. 

Wat wel weer mooi is dat voor het strand  van Menasina, een grote zandplaat ligt. Ankerplek genoeg op een mooie witte ondergrond.

Ik kreeg ook nog een telefoontje van Henk en Carla. Zij zijn dit jaar, door omstandigheden, met hun schip wat  laat uit Nederland vertokken om naar de Middellandse zee te gaan. We zullen ons zeker ergens treffen

Vandaag zullen zij in Cartegena aankomen. Maar de plannen worden iets gewijzigd. Hun zoon en schoondochter met twee kleine kinderen komen naar hun toe. Het beste alternatief voor het jonge gezin, was Marseille. Dus, zij gaan eerst richting Marseille. Een rustig vaargebiedje zoeken voor de kleintjes en daar na zien we wel weer verder.

Zij hebben, even als ik, weinig wind. Met dat verschil dat zij graag willen opschieten omdat er aan de Spaanse zuidkust, op een paar plaatsen na,  niet veel te beleven valt. Ik doe het rustig aan. Met weinig wind is 20 mijl per dag  al heel wat.

Donderdag 19 juli   Baie de Menasina    naar  Golfe de Girolata  18  . Weinig wind uit het NW wel zon.

Als ik wakker wordt zie ik de ankerketting slingerend door het zand heen liggen. Vannacht heel weinig wind maar die verandert wel eens van richting.   Vandaar.

De visjes doen het ook goed. Een stukje brood en flop…. Weg brood.

Na mijn ontbijtje komt er een beetje wind. Anker omhoog en op stap!. De wind zit wat meer in het noord westen. Dat houdt in dat ik een aantal slagen moet maken. Eigenlijk niet zo erg. De kust hier wordt gevormd door een aantal baaien en kapen. Als je rechtdoor langs de kapen vaart zie je weinig details van de baaien. Nu moet ik kruisen. Een stuurboord slag een baai in tot je niet meer verder kan en dan overstag, dat is wel zo leuk.

Een andere bijkomstigheid is dat de zeebodem hier grote diepten bereikt tot wel 600 meter. Dat houdt in dat het lang duurt voordat de zwel, of te wel de deining. veroorzaakt door de diverse omstandigheden, lang door blijft gaan. Een beetje meer schommelen bij weinig wind . het zij zo. 

De ander slag is een bakboordslag de zee in. Zie je de kust met daarachter de hoge bergen , ook niet verkeerd. De kust is fantastisch mooi en variërend. Veel rotsen zijn rood gekeurde.  De Fransen hadden, denk, ik wat Rouge over van de Moulin. In Corsica weten ze daar wel raad mee. 

          

Steile rotsen uit zee met daarachter de hoge bergen af en toe  baaien met wat  ruime valleien. Gelegenheid voor bewoning en enige activiteiten. Maar die plekken zijn schaars. Wel zie je veel kleine strandjes , alleen te bereiken vanaf zee. Vandaar al die snelle motorboten die daar de dag willen doorbrengen.

Rotsje in de branding

Als ik een stuurboord slag maak kan ik net langs een rotspuntje die uit het water steekt.

Ik zit stuurboord aan lijzijde van het schip en kan het rotsje goed in de gaten houden. Opeens hoor ik geklots aan bakboord, mijn blinde hoek. Als ik opsta zit aan bakboord ook een rotspuntje. Pffff……..  De Raaf vaart er  mooi tussendoor en als ik de kaart pak klopt het allemaal precies. Met dank aan mijn beschermengel, die mij op tijd waarschuwde, en de Raaf die netjes langs de beide rotspuntjes navigeerde..

-----------------------------------------

      

 Mooie rotsformaties in de Golfe de Girolata

Ik kom bij de Golfe de Girolata.
Recensies van mijn ankerapp waren lovend. Er is daar een kleine beschutte inham. Daar liggen boeien om de boot aan vast te maken. Je wordt door het havenpersoneel welwillend geholpen. Ook de prijs valt best mee 1 euro per meter lengte van het schip. Het wordt gekenmerkt als een paradijsje.

Leuk zo’n aanbeveling. Iedereen wil daar naar toe. In het paradijs waren Adam en Eva met zijn tweetjes. Nu zie ik daar, rij aan rij, aan de boei een heleboel plastic liggen

Het was dus een paradijsje, misschien in de winter weer..??/

Een stukje verderop is een strandje met veel zand op de bodem. Hier liggen ook al een aantal schepen en ik vindt wel een goede plek. Het is nog vroeg in de middag. Kan ik buiten mijn verslagje en foto’s verwerken.

Met zoveel indrukken op een dag en rekening houdend met mijn korte termijn geheugen moet ik zorgen dat ik  “bij” blijf.

Vrijdag 20 juli    Golfe de Girolata   naar Calvi  18  . Weinig wind uit het NW wel zon.

Op het motortje ga ik even om de hoek naar het “Paradijsje”.

Een paradijsje voor de mensen die graag veel drukte om zich heen hebben en waar de duinen vervangen zijn voor restaurantjes is dit werkelijk een paradijs. Dan nog het af een aan varen van de grote speedboten met toeristen om ook even te mogen genieten van dit paradijsje en het circus is compleet. 

De boten liggen voor en achter aan een boei, dat is wel zo efficiënt want dan kunnen de boten naast elkaar liggen, stootkussens er tussen en er niks aan de hand.  !  Zo is het mogelijk om een hoge bezettingsgraad te creëren. Fantastisch voor degenen die daar van houden. .

En …. Niet vergeten uitzicht op de Citadel, een fortificatie uit vroeger tijden. 

Voor zover dat lukt, probeer ik tussen de bootjes weer rechts omkeer te maken.

Met het beetje wind wat er staat vaar ik de baai uit en laat ik anderen van het paradijs genieten. Ik moet kruisen, met wind en korte golven tegen. Dat schiet dat niet zo erg op,  met af en toe de motor erbij lukt dat redelijk.

De toeristenstroom komt ook op gang.  Een deel van de kust is natuur gebied.  Een goede zaak want dan is er geen ruimte voor projectontwikkelaars.

Een “Natuurgebied “ doe het wel goed bij de toeristen.

Ik zou bijna zeggen.

“Dit is een natuurgebied en allen toegankelijk voor massatoeristen met snelle  motorboten die veel golven maken“. Neemt niet weg dat de kust hier fantastisch mooi is. En daar kan ik toch weer veel van genieten. 

Er komt wat meer wind !!!! Eindelijk weer druk op de zeilen 5 tot 6 knopen, weinig last van die rare golven en de Raaf is weer in zijn element. Een uurtje dan wordt het weer minder maar we zijn wel weer lekker opgeschoten.

Tegen de avond ben ik bij Calvi. 

Om de hoek van Punta  di la Revellata  is een grote beschutte baai. 

De golfslag wordt ook meteen minder en het landschap is geheel anders dan we gewend waren. Bij de oevers zijn vlakkere heuvels/bergen en omdat de hellingen vlakker zijn is er ook meer bewoning De baai zelf is één groot strand met daarachter een duinenrij met naaldhout bebossing.  

Prima plek voor strandgasten en camping liefhebbers. Daarachter, in de brede vallei is het derde vliegveld van Corsica.

Het oorspronkelijke vestingstadje Calvi is gesitueerd op een schiereilandje hoog op een rots. Later heeft dat zijn uitbreiding naar het land gemaakt inclusief de haven.

De haven is vol  en voor de haven is een gebied met veel boeien om af te meren. Moet je toch nog een heel eind met je bijboot varen om aan de kant te komen. 

Een stukje verder, voor het strand, zijn anker mogelijkheden en daar laat ik het anker vallen. Naar de kant??? 

Of een heel eind met de bijboot naar de haven. Of naar het strand, en met de fiets naar het stadje.

Een andere optie:

Op Corsica zijn drie spoorweg trajecten. 

1: Vanuit het zuidwesten,  van Ajaccio  naar Bastia in het noordoosten.

2: Van Calvi, uit het noordwesten,  naar Ajaccio

3: Van Calvi nart Bastia.

De drie spoorlijnen ontmoeten elkaar in het midden van Corsica.

De treinreis van Ajaccio naar het midden van het eiland heb ik al gemaakt. Van Calvi gaat de trein eerst een stuk langs de kust en dan het binnenland in. Lijkt mij ook een aardig traject.

We zien wel of één van de mogelijkheden zich voordoet.

Klusje:

Als ik mij stagfok naar beneden doe blijkt de sluiting van mijn kotterstag gebroken te zijn. Niet zo’n ramp maar het is wat lastig om de voorzeiltjes netjes op zijn plaats te krijgen. Dan maar een “rommeltje” op het voordek. 

Nadat ik geankerd heb eerst maar de sluiting herstellen. Is dat maar vast gebeurd en wordt ik er niet op het laatste moment mee geconfronteerd..

De avond komt er aan en na mijn dagelijks telefoontje met Yvon ga ik slapen.

De volgende morgen , het is dan inmiddels zaterdag 21 juli, komt er rond elf uur wat wind. Ik kies eieren voor mijn geld , ik blijf hier niet en maak gebruik van de wind!

Zeiltjes omhoog een met ruime wind ga ik naar  Saint Florent.

De kust is een verlengstuk van de baai, de nodige strandjes,  vlakke berghellingen met hier en daar een dorp en wat “vrije” bebouwing. Ik kan ook voor een groot gedeelte het spoorlijntje volgen, dat is wel zo leuk en het houd je lekker bezig.

Op de achtergrond nog steeds het hoge berg massief.

We zijn het al gewend, na regen komt zonneschijn en na wind komt er minder wind. Nadat ik toch wel een lekker stukje opgeschoten ben, dobber ik nu een beetje langs de kust. In de middag schijnt de zon van achter de kuip in en biedt mijn “kleine Bimini” weinig schaduw  Ik doe de bezaan naar beneden opdat ik dan mijn grote zonnezeil kan spannen. Dat is wel zo aangenaam. In de schaduw met een klein briesje om het blote lijf kom ik bij de Baie de Saint Florent.

Ik kan wat afvallen en zo vaar ik met een gunstig windje de baai in.  Er zijn hier de nodige inhammetjes en mooie ankerplaatsjes. Maar de voorraden raken op en in het  plaatsje Saint Florent is een supermarkt. ( met dank aan de info van Google Maps)! De mooie ankerplekken sla ik over.

Het wordt al laat. Vlak bij de haven wordt de baai aardige ondiep maar bij de ingang van de haven is net nog een plekje vrij. Anker naar beneden en ook maar meteen het ankerlicht aan want het is inmiddles al donker.

Als ik de weerberichten bekijk komt er  morgen behoorlijk wind uit het westen. 4 tot 5 Bf. Daarna aan paar dagen met weinig wind. Als het enigszins kan wil ik naar Bastia en dat is een behoorlijk stukje varen. Vandaar kan ik de trein nemen naar Calvi. Een mooi reisje en Calvi zelf ben ik nog niet geweest. Dus:….

Morgen ochtend vroeg uit de veren en met het bootje naar de kant, boodschappen doen en dan op pad.  Zo gezegd zo gedaan.

Vroeg in de  zondag morgen, als de terrasje schoon gespoten worden en de winkeltjes hun waren uitstallen, heb ik een leuke wandeling door Saint Florent.

 

Boodschappen gedaan, vers stokbroodje en vol beladen kom ik weer bij het bootje terug.

Eerst alle boodschappen een plaatsje op de Raaf geven en rond elf uur als de wind uit het noorden begint te waaien, (daar waar ik naar toe moet), verlaat ik Saint Florent.

Een mooie baai met veel kleine inhammetjes en strandjes, een plek waar je zomaar een week door kan brengen. In het najaar wil ik in Griekenland zijn. Helaas, dit stukje een volgende keer.

Met de noorden wind maak ik een paar lange en korte slagen. Buiten de baai staat er een zwel van uit het westen. De stuurboordslag gaat prima want den komt de deining schuin van achter, Als ik overstag ga heb ik de (korte)  deining op de kop. En dat is niet zo leuk.

 Om daar een beetje fatsoenlijk doorheen te komen zet ik de motor erbij. “Rammen” we wat beter door die golven.

Als ik ver genoeg ben vrijgevaren van de kust kan ik weer overstag. De wind draait nu ook meer naar het westen en de kop van Corsica is nu bezeild. Even later kan de knik in de schoot en is de koers ruim bezeild. De wind trekt ook wat aan. Het wordt een stevige vijf die naar zes toegaat.

Eerst varen we tussen de 5 en 6 knoopjes, al gauw wordt dat tussen de 6 en 7 knoopjes en het eindig als we rond de 8 à 9 knoopjes varen. Dat schiet lekker op.

Opvallend is dat in het zuiden van Corsica sommige rotsen rood gekleurd zijn, hier zijn ze groen “geverfd”, voor het groene marmer of zit er meer koper in het gesteente???

Qua zeilvoering kan het nog net. Ik heb alles op staan en de Raaf vindt het prima. Zeil minderen is een optie: maar…..

1^e zit ik aan lagerwal,

2^e verwacht ik niet dat er nog meer wind komt.

3^e het grootzeil strijken, met deze hoge golven is niet zonder risico. Met halve wind is het zeil lastig naar beneden te krijgen, of je moet tegen de wind in gaan liggen, wat ook niet prettig is,  dan moet het ook nog opgedoekt worden etc.

Als er wat fout gaat zit ik ook nog met lagerwal in mijn nek.  Ik laat het staan zoals het is en dat gaat prima.

Bij Cap Corse kan ik afvallen tot bijna voor de wind.. De golven worden daar minder heftig. Ik kan nu ook op mijn gemak een gecontroleerde gijp maken en zo vaar ik dan tussen de kaap de Corse en kopeiland Ile de la Giragla door naar de oostkant van Corsica. Dan komt ook het kleine eiland Ile Capria in zicht en door de vochtige achtergrond zie ook iets van Elba.

Om de hoek is een redelijk beschutte baai waar meerdere jachten liggen.  Ik zou daar ook achter het anker kunnen gaan. Maar waarom zou ik?? Ik ben niet moe, de Raaf heeft het meeste werk gedaan, er staat nog een lekker windje, in tijden niet zoveel gehad, dus laat ik er dan ook van genieten. Ik vaar lekker door.

In de luwte van Corsica zijn de golven nu een stuk minder. De bergen geven een beperkte windluwte. Sterker nog, de valleien vormen soms windtunnels en daar kan een behoorlijke poep wind uit komen.

In deze omstandigheden kan ik zonder enig probleem en risico het grootzeil naar beneden doen. Blijf we toch nog rond de 8 knoopjes varen. Geweldig!!.

 

De oostkust is anders dan de westkust. De hellingen van de bergen zijn veel vlakker en de toppen zijn niet zo hoog.  Ik zie wel het bergmassief er achter. Bovendien is de kustlijn  aardig recht. Nauwelijks inhammetjes of baaien waar je lekker kunt ankeren. Er zijn wel strandjes en daar zullen best wel anker mogelijkheden zijn maar totaal onbeschut.

Halverwege de kaap en Bastia, krijg ik wind uit het zuiden. Verrassing!!.... dan maar weer kruisen. Ook goed. Na een uurtje wordt de wind minder en wordt het rustig. Grootzeil er maar weer bij. Dan valt de wind helemaal weg. Eventjes maar, want dan komt, vanuit de bergen, er weer een stevig windje opzetten. We varen weer op 8 knoopjes richting Bastia.  Ook goed.

Bij Bastia staat er nog veel wind maar op mijn gemak haal ik stuk voor stuk de zeiltjes weg. Er zijn geen fraaie ankerplekken. Maar voor de oude haven is een kom en daar liggen boeien. De harde wind, die vanuit Spanje over de Middelllandse zee komt overwaaien, is nog niet weg.

Vastpakken die boei, dan kunnen we hier mooi, zonder zorgen, de nacht doorbrengen.

Om half acht is alles weer rustig aan boord.

Morgen, kan er ook nog wind en bewolking zijn.

Mooie gelegenheid om het treintje naar Calvi te pakken. Die vertrekt om half negen van af het eindstation hier in Bastia. Dat gaan we dus maar doen.

Maandag 23 juni   Het treinreisje.  Bastia – Calvi  vv.

Ik heb de wekker gezet!!  Het bootje moet nog te water, naar de kant roeien, een stuk lopen tot aan het station. Dus….. half zeven loopt de wekker af, half acht klaar om met het bootje naar de kant te gaan, half negen in de trein.    Op de slofjes is dat allemaal te doen.

Het eerste stuk van het traject is een lange tunnel onder Bastia door, maar dan komt er een grote vlakte aangrenzend aan de zee met een binnenmeer.

Zoals ik al eerder vermeld is het landschap hier vlakker en er is dus ruimte voor bewoning en industrie. Door het vlakke gedeelte gaat de rails recht door. Net zoals in Nederland.  Maar dan buigt het traject af naar het westen richting knooppunt van de drie eerder genoemde trajecten. Er is wat land en tuinbouw en druiventeelt voor de Corsicaanse wijnen. We gaan ook omhoog, de bergen zijn hier niet zo massief als in het midden van het eiland.

Ronde koppen me groen op het hoofd en brede valleien. Dat is het gebied tussen het bergmassief van het eiland en het berg massief van de slurf ten noorden van het eiland. Tot aan het knooppunt gaan we gestaag omhoog. Er is veel groen loofhout, ook langs het traject, je kan genoeg zien maar een foto maken als er een open plek is, valt niet mee. Als we dwars over het eiland naar Calvi gaan, moeten de spierballen aangetrokken worden.
Behoorlijke steile hellingen brengen ons tot grote hoogte. Dat houd ook in dat als we straks terug gaan er aardig op de remmen getrapt moet worden.

Dat zien we van middag wel. In dit traject van het   “binnenland” zijn een paar dorpjes, mooie valleien. Hier en daar  velden met zonnepanelen en wat loslopende koeien. We worden wel gedeeltelijk vergezeld van een weggetje, maar er zijn geen auto’s. Op één plek na. Een opstopping, een kudde geiten steekt de weg over en daar moeten twee auto’s voor stoppen. Als we over het hoogste punt heen zijn komt zo af en toe ook de zee aan de horizon. Dat is niet omdat we vlakbij zijn maar omdat we zo hoog zitten!

Bij de kust aangekomen is er een mooi traject langs de kust naar Calvi. Ik zit aan de verkeerde kant van de trein en de zitplaatsen zijn goed bezet. Dus op de terug weg…… een  zitplaats zoeken!. Om 11:39 uur zijn we in Calvi   om 15:35 uur vertrekt de trein weer. Tijd genoeg om Calvi te bekijken.

Het is toeristisch druk. daar komt nog bij dat er ook een cruiseschip op de rede ligt dus de passagiers willen dan ook even “passagieren”.
                                        

 
Die worden met bootjes af en aangevoerd. Het vestingstadje is alleraardigst maar niet veel anders dan de collega stadjes.   Leuke steegjes en de nodige onbewoonde huizen. Er zal wel wat voor nodig zijn om deze pandjes te kunnen voorzien van de hedendaagse comfort eisen.

                      

Alles moet lopend gedaan worden. Dat is goed voor de conditie, trappetje op en trappetje af, om hoekjes kijken of daar nog wat leuks is en dan maar verder.

De haven wordt ook niet overgeslagen, opvallend is dat het toegangshek van de  steiger waar  de dure jachten aan liggen voorzien is van een glanzend gepolijst roestvrijstalen toegangshek terwijl de andere steigers van een gewoon gegalvaniseerd hekwerk voorzien zijn.  

Hoe ver moet het verschil tussen niet zo rijk en heel rijk doorgevoerd worden ??? De treinreizigers hebben daar geen last meer van. De eerste, tweede en derde klasse zijn opgeheven.

 

De terugreis wordt aanvaard, het eerste stuk gaat vlak langs de stranden en campings. Het is mudje vol op het strand. Zoeken naar een plek waar je de handboek neer kan leggen. Ook de strandjes, die moeilijk bereikbaar zijn en waar je een half uur door het mulle zand moet lopen om daar te komen, zijn royaal bezet.

Ik ga nu een beetje begrijpen, dat als je het jezelf enigszins kan permitteren, met een speedboot naar de rustige en mooi strandjes, 10 mijl verder op gaat. Daar waar het massa toerisme niet met de auto kan komen.

Een mooi trajecten langs de kust waar ik een paar dagen geleden met de boot langs voer. Af en toe moet ik mij even in de arm knijpen om te beseffen dat ik dat allemaal nog mag beleven.

Dan ben ik toch maar een bevoorrecht mens. Laten we eerlijk zijn, dat zal waarschijnlijk ook gelden voor die mensen met een jacht van 40 meter zo zijn. Waar is het einde van het méér, méér en nog méér!.

Ik zit nu aan de “goede” kant in de trein en kan nu mooi de stranden, de oevers en de diepe en brede valleien zien. Als we weer op grote hoogte zijn heb ik mooi uitzicht op de bergen met de zee op de achtergrond.




Het gras wordt, net als in Nederland waar nu een hittegolf is, geel van de droogte, het loofhout en de planten met bladeren blijven mooi groen.  Om 18:40 stap ik in Bastia uit de trein. Aan de oostkant van Corsica ervaar ik de toeristendrukte als totaal verschillend met die aan de westkant. In Calvi en omstreken is het vechten voor een plekje, zowel voor de toerist als ook voor degenen die aan de toeristen moeten verdienen. Terwijl in Bastia het daar gezellig toeristisch druk is. In de oude haven liggen ook maar een paar passanten en voor grote jachten is er amper plaats en is er geen onderscheid voor rijk en de nog rijkere mensen. Want laten we eerlijk zijn, ik voel mij best wel een rijk mens!

Ik moet nog wel even bij de havenmeester langs, daar had ik mij nog niet gemeld. Mag ik 70 euro aftikken voor twee nachtjes aan de boei, inclusief even afmeren om water te tanken. Weer aan boord verwerk ik eerst alle foto’s. Met name het verwijderen van de foto’s die alleen het groen naast de spoorweg laten zien. Als dat klaar is vallen de oogkleppen dicht. Een korte mededeling aan Yvon dat ik moe ben en ga slapen. De dag is weer voorbij.

Dinsdag 24 juni Bastia Elba, in de middag komt er wind tot 5 bf.

Omdat ik water kan tanken kan ik van de gelegenheid gebruik maken om eerst het schip even goed met zoetwater schoon te spoelen, lekker uitgebreid douchen en een wasje doen. Boot weer zeeklaar maken en dan, achteruit, afmeren aan de kade. Water  tanken en omdat ik nu toch aan de kant ben, even boodschapjes doen. Ik kom bij een “luxe “ supermarkt, dan toch nog maar wat lekkere dingetjes inslaan.

Het is inmiddels goed warm geworden en in Bastia zoek ik de schaduw kanten van de straat op om maar niet al te bezweet te raken.

Tegen de middag ga de zee op. Ik heb geen definitieve plannen. Hier blijven liggen achter een boei is ook niet alles en er is geen wind, dus kan ik altijd nog ankeren of de nacht op zee doorbrengen.. Het is in ieder geval koeler. Op zee laat ik mij gewoon drijven doe een middag tukje en als er iets wind komt kan ik het niet laten en gaat het grootzeil omhoog.

Dit zijn van die momenten dat het heerlijk is als je alleen bent. Je hoeft met niemand rekening te houden en wat er gebeurd, gebeurd er. Geen schema geen plannen geen kort termijn doelen.

Wil ik links, is het goed , wil ik rechts is het ook goed. Gaat het hard waaien is het goed en blijft het windstil is het ook goed..

   

Alleen het grootzeil op is ook niet alles, dus de kleine genua die aan de kotterstag zit ook maar omhoog.

Het gaat een beetje doorwaaien, nog maar eens naar het weerbericht kijken. De wind zou aan het einde van de middag zwak tot matig zijn en uit het westen komen en tot na middernacht aanhouden. Ankeren aan de oostkant van Corsica is dan geen probleem. Maar de wind komt uit het noorden, ook goed!

De Raaf begint lekker te lopen en als ik de kaart er bij haal is de eerst volgende ankerplek waar ik met noorden wind goed terecht kan:….  Elba. ….Nog zo’n 25 mijl.

Ik vaar nu bijna 5 knoopjes en als de kluiver omhoog gaat en de wind nog meer zijn best doet gaan we naar 6 tot 7 knoopjes.

Als dat zo doorgaat kan ik rond tien uur in de avond bij de ankerplek zijn.

Bij ondergaande zon heb ik de westpunt van Elba dwars.

                        Dag Corsica.                                                  Goeden avond Elba.          

Bij de ankerplek aangekomen  liggen daar een heleboel bootjes.  Het is bijna volle maan ik heb de water-tom-tom en de radar bij, voldoende om een weg te zoeken tussen al die bootjes.

Er is nog steeds behoorlijk wind en mijn  eerste ankerpoging mislukt. Het anker pakt niet en ik kom in dieper water terecht. (18 meter) Dan maar dichter bij het strand, daar liggen boeien ter afbakening van het zwemgebied, verder mag ik nie, maar ik lig dan wel voor een aantal andere boten. Anker eruit en voor de zekerheid ook  het Danforth anker erbij. Het duurt even voor de ankers pakken maar ongeveer  5 meter voor mijn Italiaanse achterbuurman, zit het Danforth anker goed in de grond. De man had, in het Italiaans, commentaar. Do you speak English?  Geen antwoord. Als je op zee gaat varen mag je wel een beetje kennis hebben van de Engelse taal.

Ik weet wel wat hij wil…… hij wil dat ik ergens anders ga liggen. Hij had zijn bijboot ook al aan een lange lijn achter zijn boot hangen opdat er geen schepen dicht bij hem konden ankeren. Jammer voor hem dat ik vòòr hem ben gaan liggen. 

In de nacht twee ankers eruit halen en  tevens het schip vrij van andere schepen houden is in je eentje een hele opgaaf. Dat doe ik alleen als het niet anders kan. Ik houd voor een tijdje “ankerwacht”. Ik heb toch nog geen slaap en kan dan ook meteen de zeiltjes fatsoenlijk opbergen.  Het schip blijft goed op zijn plaats en ik doe korte slaapjes. Als in de nanacht de wind veel minder wordt schuif ik de ankers wat naar voren, maar als de wind weer draait kom ik af en toe tegen een kleine afscheidingsboei. Voorlopig goed genoeg zo. Ik kan nu  rustig door blijven slapen.

Einde reisverslag 2018  deel 11.   W en N Corsica.