Reisverslag 2018  deel 9.  Sardinië  -- Costa  Smeralda , oversteekje Corsica.

Wil je weten waar de Witte Raaf zich bevind?  Volg dan de volgende link.      https://www.vesselfinder.com/?mmsi=244850952

Dinsdag 26 juni.   ……………… Olbia   -   Pittulongu  6 mijl   zon. 

Om drie uur in de middag landen Katja en Mel. Ik was al in de stad om ze bij de bushalte op te wachten.

De aankomst op het vliegveld was een half uur eerder dan gepland en met een andere buslijn waren zij al in Olbia gearriveerd. Toen ik bij de Raaf kwam waren zij inmiddels al “ingescheept” en klaar voor ontvangst. 

Gezamenlijk nog even snorkelspullen gekocht en de laatste boodschapjes gedaan.

Hier, aan de kade, met al het lawaai, de nacht doorbrengen??? Toch maar niet. We gaan naar de ankerplek waar ik een paar dagen geleden ook was, kunnen we morgen ontspannen wakker worden.

  De route die we hebben gevaren.

Woensdag 27 juni.    Pittulongu -   Cala di Volpe  14 mijl

Uitslapen, bijkomen en onthaasten

De goede wind gaat ons voorbij en met weinig wind gaan we in de namiddag via de hoog uitstekende rots naar de volgende ankerplaats.

  Het is hier wel een plek van de “royale” beurs wat wel te zien is aan de soort schepen die hier her en der voor anker liggen. Ook een glijbaan om van je schip (3 hoog) te water te worden gelaten mag dan niet ontbreken.

De ankerplek is weer  mooier dan verwacht, helder azuur blauw water, visjes die je ziet zwemmen en waarvan je denkt dat je die zomaar even kunt vangen, zicht tot op de bodem, wat wil een mens nog meer.

Een technisch tussendoortje.

Al enige tijd kwam er bij het starten van de motor een prop water uit de uitlaat en dat is niet gebruikelijk.  Wat zou daarvan de oorzaak kunnen zijn? Het blijft door het hoofd spelen en na een tijdje valt het kwartje!  Wat is er (mogelijk) aan de hand???

De motor heeft twee koelsystemen.

-          Eén systeem, is een gesloten systeem en zorgt voor de koeling van het motorblok.

De warmte die daarbij vrij komt wordt gebruikt voor opwarming van de boiler en het centrale verwarmingssysteem in de boot. (Lekker douchen met warm water!)

-          Het tweede systeem maakt gebruik van het koude buitenwater. Het water gaat eerst naar de keerkoppeling om die op lage temperatuur te houden en daarna naar de oliekoeler die carterolie van de motor zoveel mogelijk afkoelt

Vervolgens gaat het koelwater via een impellerpomp naar een warmte wisselaar. De warmte wisselaar zorgt er voor dat de overtollige warmte van het gesloten systeem naar buiten afgevoerd wordt. Dat water wordt in de uitlaat gespoten en wordt meegevoerd naar "buiten". 

Zonder uitlaatkoeling zou de uitlaat gloeiend heet worden en brand kunnen veroorzaken. Nu wordt de uitlaat door dit water afgekoeld tot handwarm.

Maar…… er is nog een klein watercircuitje.

De schroefas is water gesmeerd. Dat wil zeggen: de rubberlagers worden middels water onder druk, voorzien van een waterfilm waardoor er weinig wrijving c.q. slijtage ontstaat.

De impellerpomp heeft ook een persleiding naar de schroefas om deze smering te verzorgen. Dat werkt allemaal prima.

Maar…….. Zowel de schroefas als ook de motor, staan onder het water niveau. Als er geen druk op de watersmering staat   (dus als de motor niet werkt)     kan het buitenwater door deze leiding teruglopen en in het uitlaat systeem terecht komen. Als je dan maar lang genoeg wacht druppelt het systeem vol en het kan zelfs zover komen dat het water boven de zuigers komt te staan.

Dit is te voorkomen door een adequaat ontluchtingssysteem.

Vlak voordat ik de Raaf kocht, is er door een werf,  een nieuwe motor geïnstalleerd. Helaas zonder ontluchtingssysteem. Kort na aanschaf werd ik dan ook geconfronteerd met water boven de zuigers. Daaropvolgend heb ik een ontluchtingsnippel en leiding geplaatst. Dat werkt goed totdat het klepje wat in deze ontluchtingsnippel zit door vuil vast komt te zitten. Dan is Leiden weer in last. Het klepje verwijderen en voor het overtollige water via een slangetje naar “buiten” brengen. Scheelt weer een storingsfactor. Dat heeft 20 jaar goed gewerkt. Maar nu was het pijpje van de ontluchtingsnippel toch dicht gaan zitten. Schoonmaken en… het klusje is na 15 minuten afgerond.

Met dank aan mijn beschermengeltje die tijdig het kwartje in de automaat stopte. Er is een hoop ellende voorkomen.

Einde van het technisch tussendoortje.

Donderdag  28 juni.     Cala di Volpe   -    Liccia di Vacca          11 mijl

Wakker worden, lekker zwemmen in het heldere water, (Mel… !  uitkijken voor de haaien!) een smakelijke lunch, siësta. Daarna een relaxte zeiltochtje langs de kust.

Afgerond met een ankerplekje bij het strand.

Dat heeft ook weer zijn eigen charmes. Het bijbootje eruit en de meisjes kunnen naar de kant. Lege petflessen wegbrengen en onze vuilniszak een andere plek geven.

Helaas …. Geen supermarkt, we moeten het doen met wat we in huis hebben. Genieten van een heerlijke middag en avond, een drankje en een hapje, het gaat er allemaal als zoete koek naar binnen.

Vrijdag 29 juni.     Liccia di Vacca  - Palau -    7    mijl en van Palua naar Isola du Budelli  6 mijl

Om de hoek is mijn prive baaitje. Net groot genoeg voor de Raaf en daar gaan we naar toe om bij het strandje te gaan te zwemmen en met het bootje te peddelen.

Eind van de middag gaan we naar Palau. Daar aangekomen gaan we met het bootje naar de wal waar we ons kunnen aansluiten bij het massatoerisme. Stalletjes die “fantastische “ vaartochtjes beloven en al wat dies meer zij. Wij steken ons licht op. Een dagtoertje naar het “natuureiland” ! prachtig wit zand en zwemmen in een groot “natuurzwembad” inclusief lunch maximaal 12 personen op een plastic tweemaster. Op de terugweg doet de schipper nog een baai naar keuze,  aan.  Dat klinkt goed . Maar dat kunnen wij ook! Inmiddels is de “open” disco aangevangen en daar zitten wij niet op te wachten. Nog wat boodschapjes doen en terug naar de  boot. Als de wieden weerga het anker op en naar dat mooie “natuurzwembad”!.

Een stukje belevenis geschreven door Mel

Gisteravond zijn we vol verwachting  in het donker aangekomen bij de archipel en National Park (NP) Maddalena.

De zee is rustig, de gele maan lijkt uit de zee omhoog te komen. Er liggen een paar bootjes voor anker. Van een enkel bootje hoor je wat stemmen en wat gelach. Heerlijk deze rust. 

Rond een uurtje of 8, in de morgen van zaterdag 30 juni, word ik wakker. De zon schijnt en er staat een klein briesje.

We bespreken de plannen voor vandaag. We willen alle drie in ieder geval het azuurblauwe water bekijken hier om de hoek in het midden van de archipel.

Ineens komt er een rib aanvaren die even met ons komt afrekenen voor het bezoeken van het NP. We hebben nergens zien staan dat dit geld kost. Via internet moet je een ticket kopen (c.q. aanmelden) schijnt 40% goedkoper te zijn. Helaas zijn we daar te laat voor. Het gaat per meter: totaal 55 euro per dag. Hint!! Ze komen ’s ochtend vanaf 9 uur pas controleren dus we kunnen er nog een nacht achteraan plakken, mochten we dat willen, maar dan moeten we wel voor negen uur weg zijn.

We peddelen met z’n 3-en naar het dichtstbijzijnde strandje. Wouter gaat te voet verder naar het hoogste punt van de archipel. Katja en ik gaan peddelend verder.

We kijken onze ogen uit want inmiddels komen de afgeladen boten met toeristen van alle kanten aan. De ene boot nog meer volgeladen dan de andere. Het lijken wel schepen vol migranten.

Binnen een uur zijn er wel 400 mensen uitgeladen op hetzelfde kleine stukje strand.

De boten varen af en aan.

Op de foto’s in de folders zag het er als een idyllisch en verlaten strandje uit. Nu wil je als de wiedeweerga weer je boot op en vol gas weg hier. Dat is dus ook wat we doen. Zeilen hijsen en wegwezen.

Heerlijk stukje gezeild. Ik  moet zeggen dat ik nog steeds geen idee  heb aan welke lijn, touw, schoot ik moet trekken voor welk zeil. Ik noemde vandaag de giek nog de mast. Ach, je kan niet overal goed in zijn. Ik weet in ieder geval wel al hoe de wc werkt en hoe ik mijn bed moet opklappen om de zeilen eronder te laten vallen.

Onderweg hebben we een lekkere lunch gemaakt en aan boord opgegeten. We hebben aangelegd in een baai waar bijna niemand was. Met Kat samen gesnorkeld. Het onderwaterleven beperkte zich tot 5 vissen, een zee-egel en een komkommervis. Volgens Katja was die laatste dood.

Toen de zon wat van haar sterkte verloor  hebben we de zeilen weer gehesen en zijn we een paar uur gaan zeilen. Katja en Wouter aan het werk.

Mooi om te zien. Ik heb me kostelijk vermaakt op het achterdek.



Wat is het heerlijk om alleen het klotsen van het water te horen, de wind in de zeilen en allemaal eilanden om je heen.

Nu liggen we bij de haven van Palau achter het anker. De muziek schalt over het water vanuit de rooftop bar. (tot twee uur in de nacht). Voor ons ligt een geel zeilbootje met, we vermoeden, een wietplant op het dek.

Benieuwd of we vannacht rustig kunnen slapen met alle herrie. Morgen vroeg op gaan we weer naar huis.

Wouter, dank je wel voor deze heerlijke dagen! Ik had het niet willen missen. Ik vind het bewonderingwaardig hoe jij dit schip hebt gebouwd en zo beheerst. Ik voelde me bijzonder veilig op deze boot en met jou als kapitein.

Oh ja, voor het algemene beeld: een kosten idee..

Retourticket Amsterdam – Olbia ca 180 euro.pp

Verblijfskosten voor deze vijf dagen ongeveer  120 euro pp.

Buskosten , boodschappen voor 5 dagen ontbijt/lunch/diner (want eten aan boord is toch echt het leukste en meest relaxte, vind ik) .Liggeld NP (55 euro), maar dat kan dus goedkoper via internet, of ga naar andere rustigere plaatsen waar het net zo mooi is en gratis.

Einde verhaal van Mel.

Filmpje  Sardinië  -- Witte Raaf

Katja heeft inmiddels een mooi filmpje gemaakt die je via de volgende link kan volgen.:

https://vimeo.com/278295412?utm_source=email&utm_medium=vimeo-cliptranscode-201504&utm_campaign=28749

Veel kijk plezier.

De treinreis.

Nadat ik de meisjes bij de bushalte had uitgezwaaid ging ik naar het treinstation. Dat was ooit een treinstation, maar is al lange tijd buiten gebruik. Dan maar weer naar het busstation aan de haven

Een buskaartje naar Arzachena gekocht en… .. over een uur gaat de bus.

Ik had gezien dat de spoorrails wel in gebruik is, zij het niet fanatiek.

Bij het busstation navraag gedaan, daar werd ik doorverwezen naar het toeristenbureau. Deze konden mij vertellen dat het om een toeristentreintje gaat die alleen op doordeweekse dagen rijdt.

Morgen, maandag, vertrekt de trein om 9:00 uur .

Twee oude wagons met houten bankjes, zeker van vòòr de vijftiger jaren. Als trekpaard dient een rangeerlocomotief met dieselmotor die ook reeds de gepensioneerde leeftijd gepasseerd is maar wel vertroeteld wordt door een aantal pensionades. Het geheel rijd over een “smalspoor”.

Morgen, kan ik bij het oude treinstel, dat hier geparkeerd staat, een kaartje kopen.

Nu naar de bus en op naar Arzachena  Het landschap is verrassend mooi. Vanaf zee zie je alleen de hoge bergen en dan denk je dat er weinig plaats is voor ruime valleien en hoogvlaktes. De praktijk is anders, in het begin is het heuvelachtig en langzamerhand komen er ook hogere bergen op het toneel. Alles is prettig begroeid en zo, rijdend door dit landschap kom ik bij Arzachena.

Zondagmiddag…..… siësta…….. hete zon…... niet het gunstigste moment om de bus, die over een paar uur retour gaat, af te wachten. Lopen is niet mijn favoriete sport, dus op zoek naar gras in de schaduw. Buiten het plaatsje, vlak bij een bijna droogstaand riviertje, vind ik, op een weiland, een geschikte plek om serieus aan de siësta deel te nemen. Het werkt een beetje. Na enig gewandel vind ik de bushalte waar de bus komt die mij naar Palau zal brengen. Aan boord kan ik even bijkomen en een aanvang maken op het inrichten van het èèn persoons huishouden.

Vandaag waren we er redelijk vroeg uit  veren. Planning: 10:00 aan de wal en dan de meisjes wegbrengen. Voor morgen :  09:00 in de trein en dat is vroeg!

Nadat ik vernomen had dat de meisjes veilig in Holland waren aangekomen, en Yvon nog bij een vriendin aan de borrel was ben ik op tijd naar bed  gegaan.

Volgende morgen, kaartje kopen en een plekje in de wagon zoeken.

De oude wagon heeft schuiframen waardoor je, leunend op het raam,  lekker naar buiten kunt kijken.

Het is niet druk in de wagon, minimaal vier  plaatsen per persoon en dat is wel lekker want dan kan je zowel links als rechts naar buiten “hangen” om op je gemak foto’s maken.

Het treintje baant zich een weg door Palau. Dat gaat niet zomaar, alle overgangen zijn niet bewaakt zoals dat tegenwoordig gebruikelijk is, maar stamt nog uit het stoom tijdperk.

Een stevige oude man met sigaar en een oude Fiat Panda rijdt over de weg vooruit en regelt het overweg verkeer. Soms door hekken over de weg te sluiten,

en soms om met een rode vlag te zwaaien. Als de overweg moeilijk met de Panda te bereiken is zijn er nog aan aantal opties.

Optie 1: de trein stopt voor de overweg, een locomotief bediende stapt uit en regelt met de rode vlag het verkeer.

Optie2: als het een klein zandpaadje is, hard fluiten en heel langzaam doorrijden. 

Optie 3: een plaatselijke medewerker verwittigen dat de trein er aan komt en die regelt dan het verkeer.

Al met al houdt dat in dat dit een ontspannen reisje is. Tijd genoeg om siteseeing te doen, en de conducteur heeft de gelegenheid het e.e.a. uit  leggen. (in het Italiaans).

Het treintje gaat zowel horizontaal als ook verticaal kronkelend door het landschap. Van heuvels tot bergen van dalen tot hooggelegen delen met wijds uitzicht over het landschap.

Piepend en krakend gaan de wagons door de bochten, puffend en hijgend trekt de locomotief de wagons tot grote hoogten, waarna, als de trein weer het zeeniveau opzoekt, achternagejaagd wordt door de twee wagons die boven op zijn nek zitten . 

Het landschap is heerlijk variërend van bebost gebied tot landbouw, druivengaarden, kurkenbomen en veeteelt.  

 

Onder weg vinden nog een paar tussen stops plaats, even uitstappen, de beentjes strekken, sigaretje roken etc. 

Zo rijden we ook langs een groot stuwmeer met ook daar een tussen stop. Zo worden aan alle verwachtingen ruimschoots voldaan.

Het landschap wordt ook gesierd door de nodige kurkbomen die hun bast moeten prijsgeven t.b.v. de mensheid. Bij Luras wordt dat duidelijk, daar ligt een enorme hoeveelheid kurken bast opgeslagen die in een paar grote fabrieken verder verwerkt worden voor consumptie gebruik

Op een heerlijk ontspannen manier, met veel plezier uitgevoerd door de medewerkers (pensionades). wordt de tocht te Tempio Pausanta beëindigd.

Dat wil zeggen… Deze plek is de uitvalsbasis van de treinen. Onderweg zag ik nog vele overblijfselen van het stoomtijdperk

Hier, op het rangeeremplacement van Tempio Pausanta, staan twee oude verroeste stoomlocomotieven. Niet meer geschikt voor restauratie.

                    

Er staan ook nog andere wagons en het nodig oude materieel. Maar….. in de loods/werkplaats staat een prachtig gerestaureerde wagon uit 1913,  2^e klas uitvoering met glimmend kopperwerk en pluche.

Daarachter nog een werkplaats met metaalbewerkingmachines van ver voor de oorlog. Centraal aangedreven drijfwerk door een elektromotor, en via riemensysteem worden de machines aangedreven. Prachtig om te zien. Een resultaat van het niet opruimen van onbruikbare spullen en daardoor gelukkig bewaard voor de volgende generaties.

De trein blijft hier staan en per bus gaat de reis weer terug.

Woensdag donderdag en vrijdag is er een uitgebreid arrangement met bezoek aan een soort van “hunebedden”, een olijfboom van 4000 jaar oud ,

een vaartocht over het meer en dan later weer met de trein terug. Ook leuk maar daar ga ik niet twee dagen op wachten.

De bus vertrekt om 16:00 naar Palau, dat is 4 uur wachten. Goed om een broodje te nuttigen en het plaatje te bezoeken. Een grote kerk met de nodige gebouwen daaromheen. Voldoende grote rechthoekige stenen uit de bergen en de bouwsels zijn daardoor onverwoestbaar geworden. Met de fiets kan ik rustig een paar uurtjes doorbrengen maar met de benenwagen ligt dat anders. Een parkje met hoge schaduwrijke bomen biedt uitkomst. Een vlakke bank en ik kan de horizontale houding aannemen. Dat houd ik een tijdje vol maar dan toch maar weer een wandeling door het plaatsje maken. Het rondje om de kerk wat groter maken, neemt niet weg dat ik toch steeds weer op dezelfde bekende plekken terug kom. Dan nog maar wat verder van het centrum op onderzoek!.

Om half vier gaat mijn wekker, tijd om naar de bushalte te gaan, maar waar is die??.

Ik ben de weg kwijt. Met googlemaps lukt het mij niet om de weg terug te vonden, maar met het Italiaanse “Stazione” ( er spreekt hier haast niemand Engels), kom ik wat verder en lukt het mij om op  tijd bij de bus te zijn.

Puf -  puf - puf …, de bus heeft airco, kan in ieder geval het luie zweet weggewerkt worden.

De busreis is, evenals de trein reis, verrassend mooi. De bus heeft wel “haast” maar moet wel via smalle straatjes naar de nodige bushaltes in de dorpjes. Zo zie nog eens wat anders.

Rond een uur of zeven ben ik weer aan boord.

Dinsdag 3 juli     Palau – Sardinie  naar Porto Vecchio  30  mijl. Windje 4 uit het westen met zon.

Een mooi zeiltochtje.

Hoog aan de wind langs de eilanden van noord Sardinië en dan ruime wind langs de kust van Corsica naar Porto Vecchio.

Porto Vecchio ligt aan een diepe inham als uitloper van een rivier.  Op een berg in het delta gebied, is het oorspronkelijke stadje en daar is geen ruimte meer voor moderne gebouwen. De delta is redelijk vlak, dus als ik naar de kant ga, gaat het fietsje mee.

De delta, waar veel ondieptes zijn, zijn goede beschutte ankerplekken.  Voor de koopvaardij  is een vaargeul gebaggerd die bij een grote kade kunnen afmeren.

Een behoorlijke jachthaven maakt het decor compleet.

’s Morgens en “s avonds dus veel toeristenverkeer met snelle motorboten etc.   Toch wil ik dit verslag afmaken en nop internet plaatsen dus blijf ik hier zolang dat nodig is.

Na een rustige nacht en mijn hersenen enige vorm van realiteitszin vertonen, toch nog maar de nodige oriëntaties doen.

De ontmoetingen die in juli bij Elba bedacht waren schuiven op naar augustus.

Dus nog een hele maand voor spijtoptanten die nog een lastminute tochtje langs de Corsicaanse kust willen meemaken.

Het wordt de westkust van Corsica. Als ik de diverse pilot’s  en boekjes er op nasla is de oostkust niet zo interessant, goed om eind augustus snel langs te varen. Dus als ik hier niets meer te zoeken heb,  een stukje naar het zuiden en dan rechtsom rond Corsica naar Elba c.q. het vaste land van Italie.

Einde reisverslag 2018  deel 9.    Noord Sardinië  -- Costa  Smeralda , oversteekje Corsica.