Helaas het uploaden van de foto's geeft problemen.

Reisverslag 2018  deel 4 Zuidkust Spanje.

Wil je weten waar de Witte Raaf zich bevind?  Volg dan de volgende link.      https://www.vesselfinder.com/?mmsi=244850952

Donderdag 10 mei Gibraltar – Mar Menor,   (een groot meer ten noorden van Cartegena.    260 mijl,     weer vandaag:  west 4-5 ochtend bewolkt middag zon.

Over een vertrekdag is er altijd meer te vertellen dan “gewone” dagen.

De primaire vraag is: is het verstandig om uit te varen of niet. Dat is weersafhankelijk van de plek waar je bent en waar je naar toe gaat.

Vrijdag  11 mei is er weinig wind, zaterdag west en daarna enige dagen oost.

Donderdag de laatste goede dag om naar het oosten te vertrekken, een dag met westen wind 4-5 Bf.

Gisteren de dag gebruikt om de digitale post etc. bij te werken en te versturen.

Toen ik aan de wal kwam bleek dat  iemand het zadel van mijn fiets  ’geleend’ had. Dat is lastig fietsen. In La Linea een nieuwe gescoord, hoeft de nieuwe eigenaar het zadel niet meer terug te brengen.

Net over de grens van Gibraltar is er in het restaurant van de supermarkt een goede wifi verbinding en aldus  heb ik mijn digitale werkzaamheden aldaar kunnen afronden.

Tegen de avond terug naar de boot, boodschappen (plus whisky) en fiets op de bijboot en het schip in orde maken

Bijboot schoonmaken en op het dek. Zonnepanelen zeevast maken, dagtank van de diesel helemaal vullen want morgen ga ik in Gibraltar goedkoop diesel tanken. We zijn er weer klaar voor.

Vandaag op redelijk tijd uit bed, ontbijtje nuttigen,  huiken van de zeilen, vallen aanslaan en anker op.

Een klein stukje op de motor naar het dieselstation in Gibraltar en aldaar 204 liter à 66 cent, getankt, water bijgevuld een gaan!.

Om elf uur zijn de zeiltjes omhoog en met een lekker vaartje ga ik via de west, links om, om Gibraltar heen. Aan de oost zijde is een wisselde wind, deels luwte en voor een deel zijn er van die tochtgaten. Via zo’n tochtgat krijg je een poep wind en met weinig golven scheurt de Raaf,  met een dikke witte snor door het water.

Eenmaal voorbij dat ” rotsblok”  wordt de wind constant en vanaf dat moment vaar ik , met windje in de rug, regelmatig  rond de 7,5 knoopje. Dat schiet lekker op.

Het is nog steeds bewolkt en als ik een half uurtje verder ben zie ik onder het wolkendek een donkere rand, donkere wolken?  Nog eens goed kijken. Het blijken hoge bergen te zijn. Het hooggebergte van Andalusië. Begrijpelijk dat op een relatief korte afstand van Gibraltar de weersomstandigheden hier anders kunnen zijn.

Na de warme middaglunch, komt de zon door, ideale omstandigheden om mijn middag dutje te doen. De zonnepanelen en de stuurautomaat doen hun werk wel.

De kust is zoals voorspeld, redelijk eentonig, Afgezien van het hoge bergmassief zie je langs de gehele kust bebouwing en smalle stranden. Het einde van het ene dorp is niet te onderscheiden van het begin van het andere dorp. Weinig aantrekkelijk om hier ergens wat langer te vertoeven.

Tegen de avond zie ik vliegtuigen opstijgen, ik ben bij Malaga aangekomen want daar is een vliegveld. Met de huidige wind ligt Malaga aan lagerwal, er is geen mooie ankerplek en ik heb geen behoefte om daar een “vierkante” haven in te gaan. Als ik voorbij Malaga ben neemt de wind af en de nacht ga ik in met heel weinig wind en golven. Eind van de nacht zijn de grote golven verdwenen en komt er een beetje wind uit het toosten. Genoeg om aan de wind lekker stabiel door het water te gaan

De volgende dag, vrijdag 11 mei,  begint met zon en een klein windje maar tegen de middag verschijnt er sluier bewolking wordt het licht mistig en valt de wind helemaal weg. Alles volgens  de voorspelling. Tegen de middag komt de zon er weer bij. De kust is hier ook wat aantrekkelijker. Het  hoge bergmassief loopt  op sommige plekken tot aan de oevers. Door de nevel kan ik,denk ik, sneeuw op de toppen van een berg zien. Als ik weer wifi contact heb, toch nog maar even Google Earth raadplegen.

Boven de dorpen en steden langs  loopt een (nieuwe?) snelweg.  Zo te zien lijkt het mij een fantastisch mooie route, langs de kust door tunnels en over hoge viaducten. In Noord Spanje is een soortgelijke snelweg. Die hebben we met de camper gereden en is ook zeker aan te bevelen.

Aan het eind van de middag komt er wind uit het westen en lopen we weer tegen de  vijf knopen. Zo ga ik, als ik Motril gepasseerd ben, met een heldere hemel,  de nacht in.

Omdat ik bijna voor de wind vaar, vraagt de stuurautomaat veel energie. De accu’s worden wat minder en ik wil niet tot de bodem gaan. Ik ga een “beetje”bijliggen. D.w.z.  stag fok bak, grootzeil uit en de kluiver aan lij. Daarmee vaart de Raaf  ruim halve wind, houdt zijn koers  en toch maken we nog zo’n 4 knoopjes.

Heen en weer varen tussen de shipping line (vannacht twee  bootjes gespot)  en de kust schiet niet op. Dat hoeft ook niet. Ik kan nu  op een ontspannen manier mijn slaapjes doen. Bij dagenraad van zaterdag 12 mei, is het bewolkt en vochtig. De wind wordt wat minder en ik zet de motor bij. Wordt het binnen weer aangenaam warm en droog en kunnen de accu’s bijgeladen worden. Onderwijl vervolg ik mijn slaapjes. Na een uurtje trekt wind weer aan. De schroefas generator doet nu zijn werk en op de automaat ga ik naar de zuid oost punt van Spanje.  Door het donker van de  nacht en de bewolking en nevel van de deze ochtend kon ik weinig van de kust waarnemen. Tot een uur of 10 doe ik nog wat slaapjes maar dan val ik niet meer in slaap, dan ben ik ook niet moe meer!  Muziekje erbij, nog even uitslapen……, wat kan een bed toch lekker zijn!. Ik steek de golf van Almeria over en zie dus ook weer weinig van de kust.

Tegen het middag uur hebben we een dikke vijf Bf. van achter.  Dat gaat lekker. Maar de golven bouwen ook op, die komen schuin van achter die laten de boot flink slingeren. Nog zes mijl en dan ronden we  Cabo de Gata, komen we iets meer in de luwte en gaan we richting Cartegena.

Achter Cabo de Gata ligt een woest vulkanisch berg-/natuur gebied, vooralsnog een beetje groen met wat struiken, verder niets. De fraai gevormde rotspartijen gaan tot in de zee. Ik zie een rots met een grote witte vlek vlak boven de waterlijn. Ik ga wat dichterbij maar kan niet ontdekken wat het is. Van een afstand lijkt het geschilderd, dichterbij zie je duidelijk een reliëf. Het lijkt wel een vorm van zout aangroeiing maar dat zal niet. Zout spoelt er zo weer vanaf. Als ik goed kijk zie ik meer van dergelijke plekken maar die zijn niet zo wit. In Denemarken bij het eiland Mon, heb je witte krijtrotsen, maar dit is toch weer anders. Ik kan het niet thuisbrengen.

Huiswerk voor als ik internet verbinding heb.

De rest van rots formaties zijn afwisselende en wild. Het is een eenzame plek maar ik zie toch enige mensen op een strandje wandelen. De zon komt er bij en als ik rond de kaap ga draait de wind mee. Door het bergmassief heb ik af en toe wind achter mij die met een dikke zeven tegen de zeilen duwt. Cadeautje, mooie kusten, zonnetje en een fantastisch mooie zeilkoers.  Af en toe een dikke snor als de Raaf van een golf glijd. Met volle teugen genieten!!

Een paar mijl verderop zie ik zowaar een dorp. Wat moeten die mensen hier. Een schaapskudde hoeden en dan houd het op!.  De enige economische opbrengst die ik kan bedenken zijn zonnepanelen, en als ze te vinden zijn …. toeristen!

Portugal voorziet middels waterkracht, windmolens en zonnepanelen volledig in eigen behoefte en kan zelfs af en toe exporteren naar Spanje.   

Na het bergmassief komt een laagvlakte met strand. Als er strand is, is er bebouwing, als er bebouwing is zijn er toeristen, die toeristen komen met het vliegtuig. Dus is er ook een vliegveld. Waar precies?  Als ik aan het schrijven ben weet ik niet meer waar het was.

Om zes uur in de avond lig ik voor Aguillas. Daar is een haven en eventueel anker mogelijkheid.  Van hier naar Cartagena/ Mar-Menor is het nog zo’n 65 mijl. Als ik morgen vroeg vertrek ben ik daar in de avond. En dat wil ik niet. Ik vaar door en dan ben ik daar in de morgen en kan ik goed uitvinden hoe ik ter plekke moet varen en wat de mogelijkheden zijn. dus…. Doorvaren. –

Acht uur in de avond, de wind valt weg en de golven blijven. Even doorbijten en klooien tot na middernacht en jawel de golven zijn minder en de wind komt er weer bij. Met halve wind vaar ik langs de kust. Voldoende snelheid om de schroefasgenerator de stuur automaat te laten voeden. Ik kan nu ontspannen mijn slaapjes doen. Zondag 13 mei om een uur of zes lig ik voor Cabo de Palos als er een groot cruisschip voorbij komt, die gaat naar Cartagena. In de morgen de passagiers uitladen voor de rondtoertjes en in de middag weer inschepen voor de volgende bestemming , Gibraltar???

Het binnenmeer Mar-Menor is eigenlijk een grote baai die door een smalle landengte is afgesloten.  Ergens aan het einde van de landengte bevind zich een moeras/ natuurgebied en verbinding met de zee. Dus met de auto rond het meer rijden gaat niet.

Op ¾ van de landengte hebben mensen handen een kanaal door de landengte gegraven en een ophaalbrug geplaatst. Aan de binnenzijde is een grote jachthaven gemaakt. Het meer is overal zo’n zes meter diep dus goed bevaarbaar. De oevers zijn over een grote breedte ongeveer een meter diep. Aan de westkant van het meer is na een laag gedeelte, waar de nodige tuinbouw plaatsvindt,  een middelhoog gebergte. Het is, naar mijn idee, nog steeds een oud vulkanisch gebied.

De oppervlakte van het meer is zo’n 170 Km2. Ter vergelijk: het Markermeer meet 700 Km2 en het Ketelmeer meet 35 Km2

Als ik, vanuit zee,  rond een uur of negen langs het strand vaar zie ik een paar mensen lopen op het immens lange strand. De appartementen zijn voor 95% onbewoond. Het lijkt wel  een spook stad. Ik vaar door en via het kanaaltje kom ik bij de brug. Nergens staat hoe of wat. Geen marifoon kanaal. Geen openingstijden…… iemand op een balkon van een appartement roept mij toe en ik begrijp dat alle even uren de brug open gaat. Dat wordt dan 12:00 uur. Er is geen remmingwerk en een uur rommelen op de motor doe ik ook niet. Er is een lichte tegenstroom in het kanaaltje, dus gewoon het anker eruit. Later begreep ik dat dit niet de bedoeling was. Je moet ergens aan het begin van het kanaal wachten tot het zover is. Als de brug opengaat komen er van de andere kant een tiental boten. Hebben kennelijk om de hoek liggen wachten tot het twaalf uur was. Ik neem het de Spanjaarden niet kwalijk, het is waarschijnlijk de enige ophaalbrug die ze in Spanje  hebben. Ik weet nu wat zij van mij willen. Door de brug vaar ik het meer op en ga voor anker. Eerst maar eens even kijken. Ik zie geen mogelijkheden om fatsoenlijk met de bijboot naar de wal te gaan. Het gaat iets doorwaaien. Verderop, achter een eiland met een berg erop, Isla Mayor o del Baron, ga ik

achter het anker liggen. Schip op orde brengen  en morgen zie ik wel verder.

Later, als ik met de fiets op stap ben zie ik dat er aan de oostkant een wachtplek voor de brug is. Later kwam ik tot de ontdekking dat je aan de groene kade, water kan tanken en daartegen over diesel tanken. Ook de automobilisten worden goed geïnformeerd over de openingstijden.

Heel vroeg in de ochtend van de 14e mei gaat het ankeralarm af. De wind is 180 graden gedraaid. Maar op dit meer ontstaan geen hoge golven. Ankeralarm opnieuw instellen en ik kan ik rustig door slapen. Peter van de Elisabeth heeft dat in de Spaanse Ria’s op mijn telefoon geïnstalleerd en daar heb ik veel plezier van.  (www. Anchor Lite).

Er zijn een aantal eilanden in dit meer waar je altijd in de luwte kan ankeren, jammer dat de wind hier zo vaak van richting veranderd. 

Als ik, met de zon erbij, wakker wordt zie ik dat bij het  eiland Isla Perdiguera schepen aan lij voor anker liggen. Ga ik daar ook maar naar toe. Een Zweeds schip, twee Engelse schepen en nog een klein Engels scheepje met aan boord een dame. Knap dat ze dat met zo’n klein bootje alleen opstap is. Ik heb mijn bijboot nog aan dek en ik zie wel of er gelegenheid komt tot enig contact met de andere schepen. Eerst maar eens even het motorruim schoon maken en controles doen. Ik krijg enig water naar binnen maar dat blijkt bij de schroefas vandaan te komen. De galan iets strakker zetten en het euvel is verholpen. Het oog van de spinakerboom was gebroken. Ik had nog een reserve, deze gemonteerd, ook weer klaar. In de middag was er veel wind, fris met later bewolking, lekker blijven liggen boekje, muziekje, morgen op verkenning.

                                   ---------------------------------------------

                                                           Boekje!

Voor degenen die toch wel nieuwsgierig zijn waarom sommige mensen zo graag op een klein bootje, lange zeereizen maken om de wereld te verkennen, dan is dit boekje een goede aanrader.

            “De Golf van Biskaje”  Voor de tiende keer. Geschreven door Ben Hoekendijk.

Ben Hoekendijk is zo iemand en hij weet op een plezierige manier de redenen en bevindingen van de zeilers en zijn eigen ervaringen, goed op  te schrijven. In ieder haven die hij aandoet heeft hij wel weer iets te vertellen en dat gaat meestal meer over het leven ( Life is Wonderfull)   dan over zeilen.

Hij is een zeiler uit het oude  “navigatie “ tijdperk.  Mijn belevenissen vallen geheel in het niet met wat hij allemaal gedaan, beleefd en beschreven heeft.

Een paar jaar gelden had ik het boekje al gelezen, voor mijn tochten naar Bretagne, nu ik het weer lees, wordt ik er helemaal blij van.

ISBN nummer:978 90 5961 0965.  Uitgever: De Alk & Heijnen bv Alkmaar.

                                   --------------------------------------------------

^{Dinsdag 15 mei 2018.  Mar Menor.  Zon en een matig windje uit het oosten.}

In het zuidoosten aan het begin van de landengte, bevindt zich een klein haventje, zeiltjes omhoog en polshoogte nemen. Het is een kort relaxed zeiltochtje op een kabbelend meer. Tussen wat ondieptes door, kom ik bij het haventje, echter er is geen redelijke aanleg plaats. Vlak voor het haventje is wel een klein strandje waar ik redelijk dicht bij achter mijn anker kan liggen. Dat is wel zo goed.

Bootje eruit, fiets en rugzak in het bootje en een klein stukje roeien naar het strand. Bootje ver genoeg het strand op trekken en dan op de fiets het land op. Kennelijk een ongunstige tijd. Alles is dicht, ramen en deuren van de appartementen, winkels, supermarkt….. Een paar terrasjes met twee of drie mensen die een lunch nuttigen, een paar auto’s. Een spookstad.  Ik moet ook niet verwonderd zijn,…….. Siësta tijd!!.

Ik heb alle ruimte om te fietsen waar ik wil, winkelstaatjes, stoepen, grote straten,  pleinen, terrasjes …. Dus …noordwaarts de landengte op.

Er is een grote vierbaans weg waar je 50 km per uur mag rijden. Links appartementen gebouwen  met daar achter strand, rechts appartementen bebouwen met daar achter strand. Afgewisseld door villa wijken. Maar deze villa’s zijn omgeven door hoge muren. Bij elkaar 18 km lang.

Er zijn nog een paar stukjes grond met groen erop, bouwkavels voor de liefhebber. Een stuk voor  “de” brug wordt de weg twee baans. Bij de grote haven, die achter de brug ligt ontmoet ik een Nederlands echtpaar die hier een motorboot hebben liggen. Zij wisten mij te vertellen dat het grootse gedeelte van de appartementen/villa’s in bezit zijn van Spanjaarden en dat als  optrekje hebben. In het weekend is het hier veel drukker. Daarnaast zijn er wat Engelsen maar dat heeft niet de overhand zoals in Portimao Portugal.

Afmeren in de Spaanse / Middelandsezee havens.

In deze haven kon ik goed zien hoe je moet afmeren. De meeste havens hebben geen zijsteigers en ook geen meerpalen.

Afgekeken van een dubbelschroefs motor jacht met boegschroef is de procedure is als volgt:

-          Je vaart achteruit naar de steiger, je maakt (ruim) achter vast.

-          Aan de steiger hangt een touw dat naar een betonblok gaat dat voor de neus van de boot  op de bodem ligt.

-          Die lijn pak je op en volgt de lijn naar de voorkant van je schip.

-          Daar trek je aan het touw en komt er een stevige landvast uit het water, deze beleg je  op het schip.

-          Meestal zit er ook nog een tweede landvast en die bevestig je dan aan de andere kant van het schip.

-          Dan geef je een tikkeltje gas achteruit en de voorlandvast  wordt gespannen .

-          De achterlandvasten zet je nu ook strakker vast.

-          Motor uit, loopplank naar de steiger en je kan de wal op.

N.B. In Zweden doen ze dat op een soortgelijke wijze maar dan hebben ze meestal de boeg naar de steiger.

In Turkije en Griekenland vaar je achteruit en laat je het anker vallen. Maakt achter vast en trekt de ankerketting aan, hopend dat het anker vaste grond onder de voeten heeft.

Met een lange S-spant en wat wind zal het wel iets laster zijn. Oefening baard kunst. We gaan het allemaal wel beleven.

Op zich voor zon- en strand aanbidders een fantastische locatie. Is er te veel wind aan zee dan ga je naar de luwte aan het strand van het meer. Een paar honderd meter lopen. Is het daar te warm ga naar het strand aan zee, voor elk wat wils. Om te varen idem,… is het onaangenaam zeilweer op zee, dan blijf je lekker op het meer.

Het Natuur gebied aan de kop van de landengte is inmiddels ook al ingenomen door fraaie villa’s. Er zij wat “slootjes” gegraven /uitgediept zodat je een eigen ligplaats achter het huis hebt. Iets wat aan de kust nergens voorkomt omdat daar domweg de mogelijkheden daar niet voor zijn.       Interesse???  Er zijn nog een paar kaveltjes inde aanbieding1.

Als ik op de terugweg ben is er wat meer reuring. Er is een supermarkt open, kan ik mijn voorraden weer op pijl brengen. Andere winkeltjes zijn, weleens waar niet allemaal, ook open. Een paar terrasjes zijn wat dichter bevolkt. 

Al met al weer een leuk fietstochtje van zo’n dikke 30 km. En een ervaring rijker.

Als ik tegen zonsondergang weer aan boord kom hijs ik mijn fokje,  koers ..  naar een onbewoond eiland, Isla Perdiguera, aan de overkant. Stuurautomaat aan het werk en ik maak het eten klaar en doe mijn dagelijks telefoontje met Yvon en de dag is weer bijna voorbij. Ankerplekje zoeken tussen de paar lotgenoten die hier ook nog liggen. Morgen wordt het weer mooi weer. Het eiland Isla Perdiguera verkennen.

En inderdaad als ik op woensdag 16 mei weer wakker wordt, schijnt de zon al volop. Mijn zonnepanelen staan aan de verkeerde kant van het schip dus de energie voorzienig eerst even veilig stellen en de panelen naar de ander kant brengen.

Tijd om het verslag bij te werken en mijn foto’s georganiseerd op slaan. Dan het eiland op.  Op het eiland Perdiguera is haast geen meeuw te verkennen, maar dit eiland hebben ze bezet.

Met een luid gekrijs wordt ik ontvangen. Ik krijg het idee dat ze mij hier liever niet hebben.  Maar toch, er stonden hier enige gebouwen op het eiland en dat wil ik wel even bekijken. Het zijn geen gebouwen uit oude”tijden” er zijn industriële bakstenen in verwerkt maar het hele zooitje is vervallen. Ik kan niet ontdekken wat de functie van de gebouwen zijn geweest. Het zijn geen woningen, geen militaire achtergrond, ik weet het gewoonweg niet. Wel zijn er een aantal grotten. Eén ervan ga ik een stukje naar binnen, het zijn geen natuurlijke grotten. De ondergrond van het eiland bestaat uit vulkanisch gesteenten een leemzand, dus een grot uithakken is niet zo moeilijk. Na een paar uurtjes heb ik genoeg gezien en laat ik de meeuwen, waarvan ik geen nesten / jongen heb kunnen ontwaren met rust. Ik aanvaard, roeiend , de terugtocht over ondiep water.

Eigenlijk wil ik ook nog de westkant van het meer verkennen, maar er staat een stevige ONO wind, aan lagerwal is het ook over een groot gedeelte ondiep. Ankeren is een mogelijkheid maar met het bootje naar da kant wordt lastig. Wachten maar op een volgende gelegenheid.

Zonnetje, fris windje voor als het te warm wordt, muziekje, boekje, koud drankje. Door de interessante reisverhalen beleef ik ook weer opnieuw mijn zeiltochten in o.a. Zuid Engeland Deze dag kom ik wel weer op gepaste wijze door.

Ik wilde het eiland  Isla Mayor o del Baron bezoeken. Alleen is maar alleen, dus bij de buren aangeklopt. Zij is Nederlandse hij Zuid Afrikaan. We raken in gesprek en het wordt te laat om nog te gaan zeilen. Even verder nadenkend leek het mij een goed idee een ieder, voor morgen, op de Witte Raaf uit te nodigen, naar het eiland te varen. Na de siësta kunnen we dan nog boodschappen doen. Het initiatief wordt enthousiast ontvangen. Halverwege de rondtoer langs de schepen krijg ik een uitnodiging om vanavond aan boord van de   ……. te komen eten. Ik ben redelijk bescheiden van aard, maar neem van harte de uitnodiging aan.

De samenstelling van het gezelschap:

-          Mijn buren, rond 40 jaar, verdienen hun geld met  IT werkzaamheden dat via internet goed te doen is. Net een halfjaartje Gibraltar de rug en nu op weg naar Malta??

-          Een Schotse  solo zeilster met het niet al te grote boot. Rond de veertig jaar.

-          Een Zweeds echtpaar, ronde zestig varen op een Collin Archer van Ferro cement.

Het schip heeft zijn vader gebouwd toen hij 12 jaar oud was. Een aantal jaren terug heeft hij het schip terug kunnen kopen.

-          Een “solo” zeiler met een Taiwan catamaran. Zijn vrouw is een Turkse en hij wacht nu op haar terugkomst. Maar politiek en visa etc . brengen wat moeilijkheden. Leeft van weinig. Zijn kapitaal is +/- 400,- Euro.

-          Twee vrienden die een paar maandjes afstand van onze consumenten wereld nemen.

Eén van hen, een Zwitser, heeft zijn IT bedrijf goed verkocht en gebruikt nu zijn geld om de kinderen met een korte levens verwachting nog een goed stukje leven te bieden. Dat doet hij niet door geld over te maken, maar door daadwerkelijk persoonlijk aandacht aan die kinderen te besteden en het e.e.a. voor hun mogelijk te maken. Zijn vriend is goed op de hoogte van het Italiaanse leven en hij bereid ons een heerlijke spaghetti maaltijd.

Op de catamaran na gaan we allemaal richting Formentera. Maandag is een goed  moment. Zondag avond door de brug, dan achter het anker en in de morgen vertrekken.

Het zeildagje wordt ook heel gezellig. De meeste zijn best geïnteresseerd in het wel en wee van de Raaf en zeilen met de Raaf is een mooi extraatje. Zelf geniet ik daar zeker evenzoveel van.

Bij het eiland aangekomen gaan we achter anker. Maar een paar mannen in een bootje van het eiland varen langs. We hadden al een “bord” gezien. ……Ik spreek gaan Spaans. …….Ik roep de mensen aan met de vraag of we eiland mogen bezoeken.. STRIKT verboden, particulier eigendom!!!   Niemand anders kan dus van het eiland gebruik maken c.q. genieten!!  In Scandinavië is het anders. Daar geld de ongeschreven wet van het allemansrecht. Daar zijn veel prive eilanden, die je mag bezoeken. De enige restrictie is:  respect voor privacy van de eigenaar, de natuur en alles netjes achter laten. Hetgeen ook gebeurd.  Het komt ons zeer ongastvrij over. De ervaringen om  je bijbootje ergens bij een steiger / slipway neer te leggen om boodschappen te doen wordt vaak niet gewaardeerd.

Gelukkig worden we bij een nabij gelegen haven gedoogd om daar de bijboot neer leggen.

We hebben nu een grotere bijboot bij ons en in twee shifts kunnen we naar de wal.  Mark kent de weg hier wat beter en na een lekker stuk lopen langs de 4 baans  hoofdweg komen we bij een grote supermarkt. Die gaat om vijf uur in de middag pas weer open. Een ieder doet zijn eigen boodschappen. Met Helena doe ik nog een rondje supermarkt om eten voor het avondmaal te verzamelen. Kip met roomsaus en rockfort aangevuld met een groente schotel. Zwaar bepakt aanvaarden we de terugtocht. 

De zon staat al laag en op de motor gaan we naar de ankerplek. Er is bekwame bemanning genoeg. Dus ik maak het aperitiefje van gevulde  champignons en kaas klaar. Helena en Margriet bemoeien zich met het hoofdmaal.

Marcus,  Tjoppe en Susan zijn achter gebleven om onderhoud aan hun schip te doen. Toen wij in het donker aankwamen waren twee van de drie noeste werkers al in een  slaap toestand.   Dus in plaats van 9 personen hebben we nu een tafel bezetting van 7 personen. Maar goed dat we geen aardappeltjes geserveerd hebben. Als de Irisch koffie op is staat de klok inmiddels op twee uur. Morgen doe ik de afwas wel.

Zondag 20 mei. …gisteren de afwas gedaan en verder niet al te veel. Vandaag ga ik een rondje Mar Menor zeilen en daarna door de brug. De westkant van het meer heb ik nog niet goed gezien. De wind zit ook steeds in het oosten en dan is de westkant lagerwal met over een breed stuk oever, ondiep.  Niet aantrekkelijk om te ankeren en aan wal te gaan met de bijboot. WIFI zoek ik wel op als we in Formatera zijn.

Ik zie een groot en mooi klassiek schip varen, schoener getuigd met bruine zeilen. Toch maar even daar naar toe, een mooi schip maar de Raaf is behoorlijk sneller.

Wat ik nog niet gezien heb is kite surfing op foils. Dat doen ze hier op het ondiepe lagerwal. Een pracht locatie. Een foil is een soort draagvleugel die onder de boot zit, als je snelheid krijgt duwt hij de boot c.q. je surfboard uit het water en dat vermindert de weerstand aanzienlijk waardoor je veel sneller door over het water gaat. Geen gespetter meer van het water, alleen maar een foil die door het water snijdt. Een mooi gezicht en het gaat erg hard. Ik denk ook wel dat er enige training voor nodig is om alles ondercontrole te houden. Je vaart op het scherpe kantje van een scheermes.!

Van de Goodvibes hoor ik dat zij maandag ochtend door de brug gaan. Als ik het weerbericht bekijk, dan is de verwachte wind geen oost meer, maar zuid tot zuid oost. Niet handig om buiten te ankeren maar wel een mooie windrichting om naar Formatera te varen. Koers 50 graden met een matig windje en dan goed bezeild. Bij Formatera zal de wind zuid zijn.

Als ik geankerd heb zie ik dat Goodvibes al achter het anker ligt. Ik nuttig het avond diner en maak alles weer zeeklaar.

De oversteek.

Maandag 21 mei  Mar Menor - Formentera,  120 mijl    weer vandaag:  zuid 3-4 en  zon.

(IJmuiden  -   Lowestoft is ongeveer 100 mijl)

Voor tien uur ligt een ieder voor de brug. De Wilma – de Bonduca – de  Goodvibes –Susan en de Raaf. Als we op open water zijn is er weinig wind uit het westen. Ik ga mijn  fokjes verwisselen: de kleine Genua gaat op de kotterstag, want die is groot genoeg om met de spinakerboom uit te zetten en dan kan ik de kleinere stagfok als aap gebruiken. Er komt wind en die komt uit het zuidoosten. Goed voor alle vijf de zeiltjes!. Ideale omstandigheden voor de Raaf.  Met gemak lopen we de andere schepen voorbij en tegen de avond zijn ze geheel uit zicht.

Het weer is fantastisch, azuur blauw water, en aangename golfjes, zon erbij en met deze wind op een mooie koers, zitten we constant boven de 5 tot 6 knopen.

Omdat het in de zon goed warm is neem ik voor het eerst mijn bimini in gebruik. Dat is een zonnezeil die in de plaats komt van de buiskap. Deze geeft schaduw en kan ook bij veel wind gebruikt worden.  Rondom is alles open waardoor de wind de wind voor verkoeling kan zorgen. Het bevalt goed.

Eind van de middag gaat de zon naar  het westen en zet de aap mijn zonnepaneel in de schaduw. Aap naar beneden en ik krijg weer elektrische stroom om de stuurautomaat te bedienen. Even later gaat ook de wind naar het zuid westen, bezaan eraf en de genua uitbomen. Zo kan ik relaxed de nacht in.

Tegen de avond zie ik door de avondnevel aan bakboord hoge bergen. Zit ik toch nog dicht op de kust??          Ik meet het uit en ik ben zo’n 40 km verwijdert van de kust,  daarachter ligt het bergmassief van Alicante en Benidorm.

Als het donker wordt, valt zoals gebruikelijk, de wind wat weg. Na middernacht zal het wel weer iets aan gaan trekken, we gaan het zien.

Tot elf uur in de morgen doe ik mijn slaapjes. Daarna val ik niet meer in slaap en ben ik dus uitgerust. Door de ochtend nevel, die wat lang blijft hangen,  zie ik nu ook de kust van Ibiza en Formentera.

Het is altijd prettig om bij daglicht op een nieuwe bestemming aan te komen. Dus… alle tijd van de wereld!  Eerst maar even in de zon echt wakker worden.

Ook maak ik kennis met de ”andere”  wereld, een wereld van grote luxe schepen. In de verte zie ik een grote balk in het water drijven met daarop een heel lange paal. Bij nader onderzoek is dit het zeiljacht de  Anatta. Vaart onder de vlag van Kaaiman eilanden, bestemming: Med Cruising. Het zeilschip is 66 meter lang en 10 meter breed. Bij een diepte van 4,5 meter loopt zij aan de grond.

Op mijn AIS scherm zie ik meerdere schepen die niet op de Loosdrechtse plassen kunnen liggen. Qua techniek en vakmanschap zijn het allemaal  meesterstukjes.

Vraag niet naar de prijs.    “If you ask the price you cannot effort it! “

Om half drie lig ik achter het anker en weldra komt de Goodvibes er ook bij. De Bonduca ligt

wat meer naar het zuiden, vlak bij de veerhaven, zij willen morgen naar de wal boodschappen doen.

De Wilma gaat daar ook heen. Die heeft vannacht last gehad van bootvluchtelingen. Een dinghy met elf man erop. Zij hebben de kustwacht geïnformeerd en die hebben een helikopter en reddingsboot vanuit Alicante gestuurd. Geeft uiteraard weer enig oponthoud. Zij liggen om ongeveer 20:00 uur achter hun anker. De rest van het verhaal hoor ik nog wel.

Susan heeft geen AIS. Horen we ook nog wel hoe het haar vergaan is.

 Einde reisverslag 2018  deel 4 Zuidkust Spanje.