Reisverslag 2017  deel V Noord Spanje.

Zondag 23 juli. Pasia – Lequetio  25 mijl. Zon wind kracht 2 tot 3 uit het NW. 

Als ik in de morgen wakker word is er in de haven geen wind, maar ik zie wel een blauwe hemel bewegen. Ook al is er weinig wind, ik wil toch wel vertrekken. Morgen is er meer wind maar ook regen en ik wil graag de kust bewonderen. Nou dat heb ik gedaan.

We verhuizen het nodige naar de camper en om 11:00 zit ik buiten de pieren. Niet veel wind maar wel een lange deining met golven en de wind recht op de kop. Eerst maar vrij varen van de kust en dan de zeilen er op. Over bakboord kan ik, aan de wind, net parallel langs de kust varen. 

Uitzicht op San Sebastiaan vanaf zee

Mogelijk is de volgende halte Guetaria....... en dat gaat het waarschijnlijk worden. De wind wordt wel erg weinig. Als ik voor Guetaria lig hoor ik van Yvon dat zij inmiddels in Lequetio  is aangekomen. Dat is 15 mijl verder. ! Het is inmiddels drie uur in de middag maar er is wat meer wind. Ik gok het er maar op. Het lukt allemaal en om 9 uur in de avond lig ik aan de kade van Lequetio.

Omdat ik  net aan de wind evenwijdig aan de kust kon varen en de zon erbij was had ik goed zicht op de kust. Een totaal andere omgeving dan Bretagne. Bergen die met de voet in zee staan en eeuwen lang geteisterd zijn door de hoge golven.

Op de bergen zie je de “alpenweiden” met daar tussen door boerderijen en huizen met de nodige begroeiingen en dat met de nodige afwisseling.  Er zijn ook nog havens die ik aan zou kunnen doen, maar de meeste worden, voor zover ik dat kan beoordelen, omgeven door hoge vierkante woongelegenheden voorzien van rechthoekige gaten waar men ramen in geplaatst heeft. Niet zo interessant. Gelukkig is Lequetio anders.

Aanloop bij Lequetio.

Wel een grote stad maar rond de vissers haven heeft zich van oudsher het vissersdorp ontwikkeld met kleine straatjes en steegjes. 

Aan de hoge kade, geen accommodatie maar we hoeven ook geen havengeld te betalen.

  Dit heeft toch wel een leukere uitstraling dan die vierkante dozen langs een vierkante haven.

Niet geschikt voor de Camper!

Als ik de Raaf afgemeerd heb probeer ik Yvon te vinden. Zij heeft met veel moeite een plek voor de camper kunnen vinden een heel stuk verder op. Wel met zicht op zee, ik kon dan ook niet onopgemerkt binnenkomen. Morgen zoeken we elkaar op.

Maandag 24 juli, Lequetio

Vannacht heeft het behoorlijk geregend, maar als ik wakkere wordt is het droog, ik neem de plu mee en ga op zoek naar Yvon. Die staat ergens op een berg.

  Ik heb Yvon gevonden!! Zij staat vlak bij het huis op de top van de berg. We gaan met de camper terug naar Lequetio en vinden uiteindelijk een mooie parkeerplek bij het strand maar mogen daar vannacht niet blijven staan.

Met de benenwagen naar het centrum. Het toeristen bureau wees ons een goede parkeerplaats aan In het stadje zelf parkeren is voor personen auto’s al een groot probleem laat staan voor campers. Daarbij komt dat de politie scherp in de gaten houdt of alles wel correct verloopt. Soms wel lastig maar het is te waarderen dat zij de zaakjes goed onder controle houden.  

Met de boot is "parkeren" geen probleem.We liggen eerste klas in het centrum van Lequetio. Varen is fijner dan je denkt! Op de kade, die royaal voorzien is van restaurantjes, nemen we een lunch. Yvon neemt aan boord een warme douche en we brengen de camper naar de aanbevolen parkeerplaats. 

We  hadden nog plannen om met de camper naar een volgend mooi klein haventje te gaan, Elanchove!.  Dat werd door het toeristenbureau af geraden . Steile smalle weggetjes en het parkeerprobleem is daar nog groter dan hier.   Dan maar boodschappen doen.

Tot op heden af en toe een buitje met daartussendoor de zon.  Nu we een goede camperplek hebben gevonden laat de zon het afweten en is de plu regel matig nodig. Het parkeerterrein is inmiddels volgelopen en degenen die niet correct parkeren worden door collega campers erop gewezen dat de politie dat niet tolereert. Wij staan goed en maken ons geen zorgen. We eten in de camper. Na een goede maaltijd ga ik richting boot. Die ligt met lange lijnen aan de kade, dit i.v.m. het getijde. Ik schat dat hier zo’n 4 mtr verval is. Daar komt nog bij dat ik Engelse buren heb gekregen die tegn de Raaf liggen, dus ik ga op de boot passen, Yvon past op de camper. Zijn de taken weer netjes verdeeld.     En daarna…  na zoveel loopuren…. Lekker slapen

Dinsdag 25 juli, Lequetio

Vandaag geen regen een af en toe zon. Dat is wel plezierig want het is een hele tijd geleden dat ik aan de walstroom lag en dan is de zon mijn energie voorziening. Alternatief… de motor laten draaien. Maar op dit moment ........,  nu af en toe de zon schijnt en ik mijn zonnepanelen goed positioneer worden de accu’s weer met 4 tot 5 ampère bijgeladen.

Vandaag zijn er, net als in Pasaia, roeiwedstrijden. Het is druk en het scherpe taaltje, samen met harde klanken geeft, vooral tussen de gebouwen, een hoop kabaal. Het lijkt wel een kippenhok. Maar ja, het sociale leven is nou eenmaal hoofdzakelijk op straat en om en nabij de kroegjes waar de drank gehaald wordt en op straat, in gezelschap, genuttigd.

Bij de lokale eetgelegenheden zijn meestal families/ bekenden aan lange tafels die allen het hoogste woord hebben. Op de pleinen is er ruimte voor de kinderen die volop de gelegenheid hebben om de spelen. Ruimte genoeg voor jong en oud. Slechts een paar uur in de middag. Tijdens  de siësta is het rustig.

We lopen wat tussen de nauwe straatjes door met allen hun eigen karakteristieken. Wel zo leuk. In de ochtend verzorg ik mijn mailtjes bij de plaatselijke toeristenbureau. De lunch nuttigen we in de camper. De Raaf krijgt nog meer buren, en dan nog een er naast en dan nog een erbij. Dat is handig voor de buren want dan wordt de Raaf als drijfsteiger gebruikt.  Dat wordt wel wat veel. De laatste een Amerikaans gezin die hun boot in la Rochelle gekocht hebben. Die sturen we maar naar een andere plek aan de kade. Maar het is hem moeilijk bij te brengen hoe je een schip moet afmeren aan een kade met een getijde verschil van 4 meter.

Met een verval van zo’n 4 meter is het af en toe wel klimmen om op de boot te komen en daar bij komt dat, om het hoogte verschil op te vangen, je boot aan lange lijnen moet afmeren. Drijfsteigers is dan wel comfortabeler. We gaan het allemaal wel zien.  Eigenlijk mogen we niet mopperen. In feite is dit een haven voor vissers schepen en lokale bevolking. Aan de kade zijn geen voorzieningen en er wordt geen havengeld gevraagd.

Het diner.: verzorgd door Yvon:......  eenden-bout met worteltjes en prei.

 Samen lopen weer terug naar de camper, in de muziek tent speelt de plaatselijke harmonie en er is weer een drukte van jewelste.

Eigenlijk ook wel logisch. De woonappartementen staan dicht op- en boven elkaar, er is weinig licht in de huizen en het klimaat leent zich ervoor om lange tijd buiten te vertoeven. We zijn er nog niet geheel achter wat het dagritme is maar het is in ieder geval anders dan in Amsterdam of den Haag.

Als ik weer aan boord licht onze Amerikaan al aardig strak in de touwtjes,. Niemand aan boord, gezellig met zijn allen uit eten en het dorp in!.... De boot ligt diagonaal in een hoek van de kade. Het wordt, denk ik, een hele klus om aan boord te komen en de touwen te vieren.

Zo zie je maar weer elke dag valt er wel wat te beleven.

Woensdag 26 juli, in de ochtend bewolkt daarna zon en noorden win 3 bf  Lequetio –Bermeo 12 mijl.

Nadat ik nog even bij de specialist kattenvoer heb gehaald gooi ik los. Yvon is dan al op weg naar Bermeo. Het zonnetje er bij en met heen beetje wind vaar ik halve wind langs de kust.

Uit zeilers verslagen had ik vernomen dat Elanchove en allerliefst plaatsje was. Kleine moeite om even naar binnen te varen.

En inderdaad, een plekje met eigen karakter en net als Pasaia, geen tweede van te vinden.!  Het is een klein haventje  met aan de kade nog twee vrije ladders.

Als ik aanleg is het inmiddels laagwater maar er is nog genoeg diepte voor de Raaf.

Wel een hele klim om op de kade te komen.

 De huizen zijn tegen de berg aangeplakt. Dus steile smalle steegjes en veel trappen.

 Doordat het originele plaatsje niet groot is ben ik er met een paar stappen zo doorheen,  maar zeker de moeite waard.

 Op een terrasje, met uitzicht over zee en haven 

nuttig ik een lunch en daarna als mijn benen weer hun best gedaan hebben, verdwijn ik met de Witte Raaf uit dit pittoreske dorpje.

 Om de hoek van de haven is een fantastisch hoge en mooie rots formatie.

 Het moet fascinerend zijn om hier de zee en rotsen te kunnen zien bij windkracht 8 à 9 uit het noordwesten.  (note: met de boot in een veilige haven!).

Het is inmiddels behoorlijk warm, het dek is heet onder de voeten. Een plekje in de schaduw kan ik niet vinden. De sprayhood geeft ook geen uitkomst, de wind kan er niet onderdoor waaien. De bimini maar uitproberen, die gaat er vlot op en bied voldoende soelaas..

Ik krijg nog geen contact met Yvon, die zal nog wel onderweg zijn. Nog even genieten van de koelte op zee.

Als ik de haven binnen vaar en aan een nieuwe drijfsteiger ga liggen met comfortstekker, krijg ik een SMS van Yvon dat ze ergens op een berg staat.

Met de camper vlak bij de haven parkeren gaat niet lukken. Dicht bij de haven parkeren gaat, net als in Lequetio, niet lukken. Ook hier zijn, in het stadse gedeelte, parkeerplekken ter grote van een personen auto. 

De stad is het “vol”..

Ik ga naar het toeristen bureau om uit te zoeken waar ik Yvon zou kunnen vinden maar zij is inmiddels al naar beneden gelopen en is al op de Raaf. Van boven naar beneden lopen is geen probleem. We nemen een koele borrel en tegen zevenen gaan we naar de camper daar heeft Yvon nog een heerlijk salade en meloen. 

Naar boven lopen… daar zijn wij platlanders niet op getraind. Maar het lukt ons.  De poes weer blij, kan hij ook weer even naar buiten. Na het eten nemen we weer afscheid. Yvon gaat morgen met de bus naar Bilbao, het Gugenheim museum bezoeken. Uit de verslagen verneem ik dat Bilbao een stinkende haven heeft en het enige lichtpuntje het Gugenheim is. Yvon gaat daar wel naar toe, kan ze mij vertellen hoe het was. Als  Yvon in Bilbao is ga ik door naar Castro Uriales zo’n 26 mijl verder. Met weinig wind moet dat lukken.  Yvon heeft een beetje genoeg van de bochtige kust weggetjes en gaat na het bezoek aan “Gugenheim” door naar Santander.

Donderdag 27 juli,  Bermeo – Castro Uriales  26 mijl

Als ik wakker wordt is er geen wind maar wel zon. De havenmeester wilde, voor de formaliteit, mijn paspoortnummer hebben. Ook moet ik nog een stokbroodje halen. Dus op stap.

Van Yvon krijg ik en telefoontje, dat ze te voet, onderweg is naar het busstation. Kunnen we elkaar daar nog even treffen voordat zij naar het Gugenheim museum gaat. 

De architectuur van dat museum en de stukken die daar zijn uitgestald heeft Bilbao op de kaart gezet. Voor meer informatie: zie internet.

Met deze warmte en weinig wind vaar ik liever weer een stukje verder. 

De kust is hier weer verrassend mooi. Steeds als je een stuk verder bent zie de kust vanuit een andere gezichtshoek en dat is dan weer geheel anders. Dat maakt ook, dat de tocht langs de kust, zeker niet verveelt.

Bij Cabo Machichaco zij twee grote rotseilanden die in zee staan. Eén ervan heeft verbinding met het land en op de top staat een kerkje.

De oevers van de kust zijn hier erg ontoegankelijk en ik zie dan ook alleen  maar voetgangers over een weg lopen en dan moeten ze ook nog omhoog klimmen om bij het kerkje te komen. Met de boot kan ik dicht onder de kust komen, op 50 mtr is het nog 20 tot 30 meter diep.  De rotsformaties zijn fantastisch, er is geen vast patroon in te vinden.  Uiteraard heb ik daar de nodige foto’s van genomen maar Google Earth geeft vast wel een goed beeld van deze kust.

Om de hoek bij Cabo Machichaco is een Ria, Ria de Plenztzia.

Wat de Noren fjorden noemen, noemen de Spanjaarden Ria’s. Maar een grote baai is al gauw een Ria. Deze Ria is dan ook niet te vergelijken met een Noorse Fjord. Maar het is wel zo aardig om hier even te ankeren.

Er is haast geen wind en als er wind is komt die van voren. Dus om twee uur siësta in de Ria . Ik lig met meerder schepen vlak voor een groot strand met daarachter bebouwing en een redelijk vlak land.

Ik doe de oogklepjes dicht en als ik weer wakker wordt is Yvon inmiddels weer terug bij de Camper in Bermeo.

Er is ook wind gekomen. Anker op en zeiltjes omhoog. Castro Uriales  is net bezeilt en de wind trekt aan tot 4 Bf. Dat is mooi. Ik vaar, op afstand, langs Bilbao.

Bij de haven ingang van Bilbao is veel industrie en er zijn veel havenactiviteiten voor grote schepen. Het trekt mij niet om daar naar binnen te varen en een kijkje te nemen. De kust en de uitzicht daarop blijft weer verrassend. Bilbao is een grote stad die alleen zo gebouwd kon worden omdat er niet te veel bergen en heuvels zijn. Van Yvon hoor ik wel hoe het in Bilbao was.

Wel is het zo dat door de huidige weersomstandigheden, zon en wind uit zee, er veel nevel is. Kort bij de kust goed zicht maar van de bergen op afstand zie je alleen de contouren. Ik hoef  mij niet te vervelen.

Castro Uriales  heeft geen haven met steigers, alle boten liggen aan een boei of voor anker achter een hele lange pier die de haven beschutting geeft. Rond acht uur in de avond lig ik ook achter mijn anker.

Er is feest op de kade, veel lawaai. Ik heb geen behoefte om de bijboot te voorschijn te halen.  Als je dan aan de kant bent mag je ook nog door die  mensenmassa worstelen. Ik blijf lekker aan boord.

Vrijdag 28 juli,  Castro- Uriales   -  Santonia   12 mijl

Er is laaghangende bewolking, de toppen van de bergen zijn in nevelen gehuld. Aan de kade is een ingebouwde  ladder met rubber strips aan de zijkant waar ik de boot tijdelijk kan afmeren zonder lange lijnen aan te brengen. Voor de nacht is deze plek niet zo handig omdat er toch wel wat deining in de havenkom is en dan lig je steeds tegen de kade te bonken plus het tijverschil etc. 
Deze plek is mooi genoeg om even de benen te strekken, een stokbroodje (nog warm) te bemachtigen een  Castro van dicht bij de bezien. 



Er staat een mooie kerk met daarnaast een vuurtoren, het enige interessante wat ik in dit plaatsje vinden kan. Ik ga weer aan boord, maak los en ga naar buiten. Wachten op wind die niet komt. We (we .. is de boot en ik) tuffen een stukje op de motor.

Van het landschap kan ik niet genoeg krijgen.  Wat heeft moedertje natuur daar toch een mooi stukje werk van gemaakt. Als de kust door mensen was gemaakt hadden we alleen een hele grote en lange betonnen muur gezien.

De drukke snelweg van Noord Spanje loopt hier vlak langs de kust. Kan ik Yvon nog voorbij zien komen en even zwaaien.

Als ik de motor uit zet is het dobberen geblazen. Toch wel lekker rustig. De wind? Af en toe een zuchtje.  Halverwege de middag, als ik een kort slaapje heb gedaan komt er wind. Yvon belt dat ze bij Santander is maar dat ze geen haven ziet.  Voor vandaag zit dat er voor mij niet in en Santonia heeft een interessante omgeving. Yvon komt deze richting uit.

Santonia ligt aan een brede vlakke rivier monding die grotendeels droogvalt. Er blijft dan een “binnenmeertje” over. Voor dit meer ligt een grote zandbank met groot strand. Daarop zijn de nodige appartementen gebouwd.

Blijft er nog een kleine ingang over met een drempel die bij  laag water nog 2,5 tot 3 meter diepte geeft.

Ik kom met laag water aan, dat is geen probleem. Loop je dan vast op de zandbank (er zijn haast geen golven) dan wacht je gewoon tot de badkuip weer volloopt en ga je verder. Maar dat is allemaal niet nodig. Er komt nog een schoener getuigde klipper aan die een slag groter is dan de Raaf. Hij gaat mij voor en ik kan mooi volgen.  

Na de grote zandbank met de appartementen gebouwen is dan het “binnen meer”. Grote gedeelten zijn drooggevallen maar door een betonde vaargeul kan ik tot aan de haven inkomen. Er is hier niet gerekend op passanten. Ook geen opvangsteiger maar er is nog een vrije plaats bij de steiger waar je diesel kunt tanken. Yvon rijdt inmiddels ook op de kade en is naarstig aan het zoeken naar een parkeerplaatsje. Vanaf de “diesel” steiger moet ik door een hek, waar je een sleutel voor moet hebben, om op de kade te komen. Die heb ik niet, maar met een grote stap kan ik om het hek op de kade stappen. Zo… kan ik Yvon mooi helpen bij het veroveren van een parkeerplaats.

Het zonnetje is gaan schijnen en dat nodigt uit om achter het anker te gaan liggen. We doen de gebruikelijke verhuizingen en varen de haven weer uit. De voornoemde klipper heeft ook al een plekje gevonden en onze buren uit Lequeitio liggen er ook..

  Tijd voor de borrel. Het meertje loopt intussen vol en tegen de avond lijkt het wel of we op een groot meer in de Alpen liggen. Bruggen en steigers komen net boven het water uit en de bergen blijven ook nog drijven.

 We hebben een mooi zomer avond en een mooi afscheid van de Baskische kust. 

De rest van de kust naar het westen toe ziet er op de kaart anders uit. De eerste grote haven is Gijon 110 mijl verder. Om de hoek is Santander (16 mijl) maar die sla ik sowieso over. Daartussen nog drie gelegenheidshaventjes die bij gunstige omstandigheden aan te lopen zijn.
Komen de week  blijven de weersomstandigheden zoals ze afgelopen dagen al waren.
Ik ga er vanuit dat ik in één keer naar Gijon vaar.

Zaterdag 29 juli en zondag 30 juli,   Santonia   12 mijl – Gijon    110mijl

’s  Nachts is er wat wind gekomen en in de morgen blijft dat zo. Zou er dan toch verandering in het weer zitten??  Ik wil wel zekerheid. We gaan weer aan de “dieselsteiger” liggen en ik ga op zoek naar WIFI. Dat lukt allemaal niet zo goed maar bij het toeristenbureau kan ik van hun computerscherm foto's nemen van de weerberichten. Heb ik in ieder geval enig houvast. De weerberichten geven hetzelfde patroon als de voorgaande berichten. Er zijn geen reden  om hier te blijven dus doen we de standaard verhuizing en zwaai ik Yvon uit die met de campere alvast naar Gijon. gaat.

Nadat ik de haven uit ben moet ik een klein stukje naar het oosten met wind tegen. Dat is dus strakst met een westelijke koers windje mee. Ik vaar om een grote berg heen en als ik de zeiltjes omhoog doe merk ik ook dat er niet zoveel koelwater uit de uitlaat komt. Puntje van aandacht. Kleine stukjes op de motor is geen probleem, goed genoeg om een haven aan te doen.

 De kust wordt hier duidelijk anders. De bergen aan de kustlijn worden vlakker met hier en daar een steile berg/rots. De “alpenweiden” komen hier tot aan de waterkant .

De rivieren en valleien zijn ook vlakker. De rivieren hebben brede (getijde) oevers waardoor zij ondiep zijn. Geen plek voor boten met een diepe kiel. Dit verklaart ook waarom er in dit traject minder havens voorhanden zijn.

Er zijn ook meer en langere stranden. De rivieren brengen het zand naar de zee en de zee maakt daar stranden van.
Wat wel blijft is het enorme bergmassief op de achtergrond. Kortom een ander beeld wat we gewend waren, wel zo fascinerend maar niet zo verrassend.

Wel blijf het mogelijk om vlak langs de kust te varen  Op zo’n 100 meter van de kust is het toch gauw 20 tot 30 meter diep.

De wind blijft zwak uit het Oosten tot Noord Oosten . Met de gebruikelijke zeegang geeft dat wel  een gewiebel. Te weinig zeildruk om het schip lekker “vast” te leggen.  Tegen de avond ga ik verder uit de kust dat is wat veiliger. Consequentie is wel dat ik nu min of meer in een “shippingline” van de grote kustvaart kom. Maar ook zij varen Oost- West of West-Oost. De ATIS bewijst ook nu weer zijn nut. Ik zie tot op 40 mijl de scheepvaart bewegingen en zij zien mij ook. Welke koers ik vaar en welke richting. Kortom met dit weer en die paar schepen, (vannacht waren dat er een stuk of zes), is dat allemaal geen probleem.

Bij het krieken van de dag wordt helemaal windstil. Net als ik mij ga bedenken om het grootzeil te strijken vanwege het slaan van de zeilen op de deining, (de fokken had ik al gestreken), gaat het regenen, dat is maar eventjes….  en…..er komt wind. Even later zijn alle zeiltjes bij en varen we aan de wind naar Gijon. Om 10 uur in de morgen ben ik nog maar 32 mijl verwijderd van Gijon en maakt  de Raaf 5 tot 6 knoopjes snelheid.  Eureka!!!

Ik kan net niet evenwijdig langs de kust varen dus vaar ik een lang rak langs de kust en dan een kort slagje in zee. Zo kan ik toch mooi de kust volgen. Op zo’n vijf mijl voor Gijon valt de wind weg.  18:00 uur in de haven gaat het niet worden. De motor bijzetten is, gezien mijn koelwaterprobleem, ook geen oplossing,

Maar hier zonder wind uren vlak voor kust blijven hobbelen is ook geen goede keus. Ik heb niets te doen,  de waterpomp vervangen door de reservepomp is nu een mooi klusje. Aan de steiger is dat goed te doen op zee met wat deining moet je enige zorgvuldigheid betrachten maar binnen een half uur /drie kwartier is de klus geklaard. Motor aan en varen maar!!  En dan komt de wind,  die geeft de Raaf dezelfde snelheid als met de motor, kan de motor mooi weer uit.

Gijon met strand en boulevards, gezien vanaf zee.

Rond een uur of zeven lig ik aan de steiger in Gijon en meld ik mij bij het havenkantoor..
Yvon heeft een parkeerplek bij een “sportschool Metropolian” groot en grijs. Voor alle zekerheid maak ik de fiets klaar en ga op stap maar het Metropolian.

In de vorige plaatsjes zijn smalle en steile weggetjes en heeft fietsen haast geen zin. In Gijon is het redelijk vlak. Langs de boulevards zijn goede fietspaden aangelegd. Als je weet welke weg je moet fietsen is dat erg handig.

Na enig telefonisch overleg is het mij duidelijk waar ik ongeveer zoeken moet. Als ik Yvon gevonden heb ( 4 km van de haven) is het tijd voor een borrel!!   Puf puf. Soms kan de camper naast de boot staan en soms (vooral bij grote plaatsen) is het niet mogelijk de camper vlak bij de haven te parkeren. Het wordt al donker als ik de terugreis aanvaard.

We hebben bedacht dat het voor Yvon toch wel handig kan zijn om een fiets bij haar te hebben. Dus neem ik de volgende dag de andere fiets mee voor Yvon. Hebben we samen toch wat meer bewegingsvrijheid.

Maandag 31 juli. Gijon

Ik doe de nodige huishoudelijke werkzaamheden, worstel wat met internet (dat is hier erg traag), doe nog enige technische werkzaamheden en in de middag ga ik, met twee fietsen naar Yvon. We gaan op zoek naar een nummerslot voor haar fiets. Bij navraag werd een richting naar de stad  gewezen.
Een “Chinese” winkel.  Zoiets hebben we al eerder gezien…. We gaan op pad. We treffen een Bazaar met …. een fietsslot. We hebben zo’n winkel in Pasaia ook al gezien. Kennelijk een Chinese specialiteit. Je zou kunnen zeggen alles wat ”made in China” is, is in deze winkel te vinden. Alles volgepropt in stellingen met nog enige loopruimte daartussen. Je kunt het zo gek niet bedenken of je kan het wel vinden, gereedschap, feestartikelen, sieraden, linnengoed, kleine elektronica, etc. etc. Ik denk niet dat ze hier  een jaarlijkse voorraadopname doen. Chinezen zullen wel een groot geheugen hebben om zo’n winkel met zo’n enorm assortiment van kleine spullen, op deze manier te kunnen runnen.
We gaan naar de boot, het begint te regenen en dat houdt voorlopig niet op. We eten aan boord.  Na eten doen we regenkleding aan en breng ik Yvon weer naar de camper waar de poes meet smart op haar zit te wachten.. 

Terug aan boord maak ik mijn verslag af en ga dan weer lekker slapen.

Gijon zelf???   Een grote stad waar de oude boulevard huizen vervangen zijn door grote, hoge moderne woon appartementen. Op de begane grond … hetzelfde beeld als in andere steden, veel winkels en  cafés /eetgelegenheden waar men de avonden doorbrengt. Gebouwen van historische waarde worden uiteraard wel in eren gehouden evenals het gedeelte van de oude stad.
            

Dinsdag 1 augustus    en    Woensdag 2 augustus.

Als ik wakker wordt regen het nog en buiten is alles zeiknat. Ik probeer contact te krijgen met internet voor de weerberichten maar dat lukt niet. Gisteren wel?? En nu niet. Ik ga nog even onder het warme dekbed. Rond 10 uur  ga ik naar het haven kantoor, daar kunnen ze voor mij de weersverwachtingen uitprinten. In de middag is het even droog en daarna weer (lichte) regen.
Ik teken nog een dagje bij en ga naar Yvon. Het is inmiddels “droog”.

Een fietstochtje door de oude stad, de heuvel op en dan uitzicht over zee. 

Ook op zee is er weinig wind. Dan maar langs de boulevard, door een mooi park en de lunch bij Yvon nuttigen. Het blijft bewolkt en ik kan nu mooi mijn verslagen (fotoversies) van beeldmateriaal voorzien. Yvon heeft nog genoeg om te lezen en zo komen wij gezapig de dag door.
Tegen de avond klaart het verder op en komt er wat wind. 

Volgende haven ?:  Ria de Ribadero. Zo’n 75 mijl varen.

Met deze windvoorspelling gaat dat zeker niet in één dag. Als tussenhavens zijn er Cudillero op 25 mijl en Luarca op 45 mijl. Yvon gaat morgen naar Ria de Ribadero. Vannacht lekker slapen en morgen gaan we ieder zijns weegs.

Om zeven uur in de avond neem ik afscheid van Yvon en ga terug naar de boot.  We’ll  meet again , don’t know where , don’t know when.

Met de fiets weer door het park waar het inmiddels druk is geworden. Het leven vindt hier buiten plaats. Een volière, mooi voor de kleine kinderen, een vijver met eenden ganzen en pauwen, een speelplek waar kinderen en ouderen zich vermaken. Fraai aangelegde tuinen voor de ouderen onder ons.

Op de boulevard is het ook druk evenals in de kleine straatje met de” kroegen”.
Kortom, het leven bruist aan alle kanten.

Als ik aan boord kom lukt het mij om internet verbinding te krijgen, wel traag maar het werkt. Via Goolgle Earth kan ik mij nog even oriënteren omtrent de kust en haventjes en dan is het tijd om te gaan slapen..

Donderdag 3 augustus.  Gijon   

De wind komt van land … Zuid…

Ik moet eerst noord varen om rond de kaap  Cabo Penas  te varen.

Daarna kan ik weer een westerse koers varen. Met wind in de rug kom ik een heel eind, dan draait de wind naar het noord westen en moet ik kruisen. Als de wind dan nog weg zakt gaat de motor aan. Ik heb geen zin om er uren over te doen om rond de kaap te komen. Daarna heb ik meer ruimte om een redelijke vaarbare koers te varen.

Maar als ik om de kaap ben is er helemaal geen wind.  Na een tijdje ben ik motor zat en doe het met de wind die mij gegund is. Rond 4 uur komt er weer een beetje serieuze wind uit het oosten. Voor de windse koers met lange deining van opzij. Ik kan mij voorstellen dat er bemanningen zijn die dit niet leuk vinden. Het is niet mijn favoriet koers, maar als schipper ben je toch altijd met je schip bezig en is dan ervaar je dat anders.
Als ik dichter bij de kust kom moet ik iets opsteken, ruime wind en dat vaart veel prettiger. Om zes uur lig ik voor Cudillro. Te vroeg om naar binnen te gaan en voor zover ik het van de kaart en een afstand van 1,5 mijl kan beoordelen mis ik daar niet zoveel aan. Het windje brengt mij nu mooi verder en daar maak ik gebruik van. Onder deze omstandigheden de avond  nacht door brengen met een ¾ maantje erbij is echt zo’n ramp niet. Bij mooi weer in een gesloten haven liggen is ook niet alles.  Daar word ik ook niet vrolijk van!

  De kust is ook hier weer anders. De kapen zijn grote plateaus, zo’n 150 mtr boven zee en van boven plat.

Na Cabo Vidio  zet het plateau zich langs de kust voort. Een lange smalle strook (ook zo’n 150 mtr boven de zeespiegel, ) langs de bergen/heuvels. Over die strook loopt ook de snelweg van Noord Spanje. Zeker de moeite waard om daarover te rijden. Yvon heeft dat al gedaan, zij is al in Ria de Ribadeo.
Vanaf zee een prachtig panorama waar ik mij niet zo gauw mee verveel.

Om acht uur laat de wind het afweten, ik zie wel wanneer er weer verandering in komt. Het zonnetje schijnt mooi langs de kust en ik heb geen haast. (Ik hoef niet om zes uur in een comforthaven achter de borrel te zitten.)

Een tussendoortje:  de wind gedragingen.

De wind wordt in eerste instantie bepaald door lage en hoge druk gebieden.
Afgelopen-  en komende dagen  is hier weinig wind. De windveranderingen worden veroorzaakt door; de temperatuur van het land, de temperatuur van het water en of er zon of bewolking is. Over een etmaal heen zijn vooral de land temperaturen verschillend. ’s Nachts koud en als ’s middags de zon schijnt,  bloedheet. Ik brand mijn voeten aan het teak dek. Deze temperatuur verschillen veroorzaken luchtstromen, wind. Al deze variabele omstandig heden zorgen ervoor dat er steeds een wisselende wind is. Rond zo’n wind wisseling is het zoeken naar wind en het steeds bijstellen van de zeiltjes. Dit maakt ook dat b.v. de spinaker zetten zinloos is. Een aapje erbij vergeet het maar. Als het zeil erg klappert gaat de kluiver naar beneden, de fok in de fokken boom (Bij de voorde windse rakken en de gieken in de bulle talie. Daarmee zijn dan gieken en bomen zo vast mogelijk gezet. Blijft over het klappen van het zeil.                                                                                         1

Einde  tussendoortje:  de wind gedragingen.

De nacht is rommelig weinig tot geen wind en ik blijf een hele tijd voor  de kust hangen. Als het licht wordt lig ik voor de haven van Luarca. Het is bewolkt maar er komt wel wind! De zeiltjes erbij, het schip drukt zich vast in het water en loopt soepeltjes over de golven. Een herademing. Dan zet de wind door naar 5! Buiten verwachting dat schiet op. Dat is maar voor eventjes, de wind neemt weer af. Maar de golven blijven. Tegen de middag komt de zon erbij en omdat de wind nu uit het NW komt moet ik kruisen, met weinig wind en golven. Motor er bij. Als ik om een landtong ben kan ik ruimer naar de ingang van Ria de Ribadeo varen. De wind trekt weer aan een het wordt een mooi stukje zeilen. Niet te lang natuurlijk, de wind neemt weer af maar dan ben ik al bij de monding  van de Ria. Ik ga een grote brug onderdoor, zie de haven en de camper.

Yvon is al vast gaan stappen maar als ik aanleg is zij op de steiger om een lijntje aan te pakken.
Half drie, tijd voor een lunch. Bij een open bar zien we de spareribs voorbij komen. De keus is snel gemaakt. Geeft u de kaart maar. We snappen er geen moer van deze menukaart. Yvon is zo handig om met de kelner de keuken in te gaan kn ze aan wijzen wat we willen en de zaak is geregeld. Morgen ga ik beginnen aan het stuk naar la Coruna. De tocht kan op gesplitst worden in een aantal stops. Te beginnen bij Viveiro. Voor Yvon is het rijden langs de kop van Spanje met kleine kronkelige steile weggetjes niet leuk. Zij gaat dan alvast richting la Coruna.

Nabeschouwing tocht lang de Noordkust van Spanje.

Er zij een aantal leuke plaatsjes die de moeite van bezoek waard zijn. De kust vind ik fascineren met geweldig mooie panorama’s. 

Als zeilgebied, en ik  oordeel nu alleen over de periode dat ik hier gevaren heb, is het navigeren een fluitje van een cent. Mooie zeilmomenten zijn er niet veel. De deining in combinatie met weinig wind die nogal wisselend van richting en sterkte is,  maakt het niet leuker .

Blijft de herinneringen van een mooie steeds aan verandering onderhevige kust en in combinatie met de zeilmomenten met goed weer, maakt dat deze tocht, tot op heden,  een onvergetelijke en unieke tocht is geweest.

Volgen de editie: de Ria’s van Spanje.

Morgen ga ik beginnen aan het stuk naar la Coruna. De tocht kan op gesplitst worden in een aantal stops. Te beginnen bij Viveiro.

Voor Yvon is het rijden langs de kop van Spanje met kleine kronkelige steile weggetjes niet leuk. Zij gaat dan alvast richting la Coruna.

Gestimuleerd door de leuke reacties van mijn “volgers” ga ik weer enthousiast door met mijn verslagen, met dank.

Einde Reisverslag 2017  deel V Noord Spanje.